20-latka z 50-latkiem - dlaczego nie?

Córka przyprowadza starszego o 20-30 lat narzeczonego... a rodzice dostają palpitacji. Dlaczego tak bardzo boją się konsekwencji wyboru dziecka?
Maria Beisert: Bo konsekwencje faktycznie istnieją, i wynikają z różnicy pokoleniowej. I wszystko jedno, czy partnerka ma 20 lat a partner 40, czy ona 30 a on 50. Różnią się pod względem oczekiwań biologicznych i społecznych. W wieku 20 lat zadaniem rozwojowym jest ułożenie sobie życia zawodowego i znalezienie partnera życiowego. Tymczasem zadania 50-latka są związane z odpowiedzeniem sobie na ważne pytania pojawiające się w kryzysie życia. Do tego dochodzi często opieka nad sędziwymi już rodzicami. I to jest podstawowa różnica. Rodzice obawiają się, bo widzą, że partner ich córki jest ich rówieśnikiem. Wiedzą, że jego perspektywa jest inna. Trudno im się dziwić - to prawdziwe wyzwanie traktować równolatka jak syna...

Relacja 20-latki z 50-latkiem kojarzy się bardziej z romansem, niż długodystansowym związkiem...
Maria Beisert: Jeśli kobieta bierze pod uwagę ograniczenia, także te fizjologiczne, które wynikają z takiego wyboru, to taki związek może się udać. Nie może oczekiwać, że jej partner odetnie się od przeszłości. Na początku związku będzie korzystać z opieki partnera. Ale musi zdawać sobie sprawę, że kiedyś to się odwróci. Pisarka Maria Dąbrowska była w takim związku z Stanisławem Stempowskim. I choć był on udany, to w jej pamiętnikach możemy przeczytać, że kochankami byli tylko przez pięć lat. Potem stała się jego pielęgniarką.

Do gabinetu przychodzi młoda kobieta u progu związku z mężczyzną starszym o 30 lat. Co jej Pani mówi?
Maria Beisert: Na pewno zwróciłabym jej uwagę, że nie powinna mieć wobec partnera nierealistycznych wymagań, np. chcieć, aby zerwał kontakty z dziećmi z poprzedniego związku. A to niestety częste oczekiwanie. Przypominam sobie 28-latkę, fascynatkę sportów zimowych. Oczekiwała, że jej partner, mężczyzna świetnie "zakonserwowany" fizycznie ale mimo wszystko 60-latek, dorówna jej i będą uprawiać sport razem.

Mówi się "szuka sobie tatusia bo nie miała własnego". Czy za wyborem starszego partnera mogą kryć się takie motywacje, czy to tylko kolejny złośliwy stereotyp?
Maria Beisert: Zasadą jest, że szuka się partnera w ramach swojego pokolenia. Kiedy ktoś czyni inaczej można postawić hipotezę, że widocznie szuka opieki - to jeden z motywów. Innym może być chęć oparcia się na cudzym doświadczeniu - np. młoda aplikantka wiążąca się ze starszym adwokatem. To nie musi być wyrachowane, świadome. Motywem mężczyzny zaś może być chęć bycia mistrzem. Motywy nie są negatywne same w sobie, ale partnerzy powinni znać ich konsekwencje.

Ale są chyba jakieś plusy takiego związku?
Maria Beisert: Plusem może być np. seks. Jeśli dziewczyna ma niewielkie potrzeby w tej sferze, to może jej odpowiadać partner, który "seksualne apogeum" ma już za sobą.

A gdy młody chłopak przyprowadza 50-letnią narzeczoną?
Maria Beisert: To sytuacja jeszcze cięższa, bo w patriarchalnym społeczeństwie mało akceptowalna społecznie. Elementem oceny kobiety jest jej zdolność do prokreacji, a opiekuna widzimy w mężczyźnie.

Czy rodzice powinni próbować wybijać z głowy relację ze starszym mężczyzną?
Maria Beisert: Nie - bo to nie ich związek. Może ciężko to znieść, ale konsekwencje nasze dziecko bierze na siebie. My możemy próbować sprawdzić, czy córka zdaje sobie sprawę, że w potrzebach jej i partnera istnieją duże różnice wynikające z wieku, zapytać, czy ma ochotę i siłę z tym się zmagać. Jeśli jest dojrzała, ma siłę przeciwstawiać się stereotypom, to taki związek może się udać. Ale jeśli za związkiem stoi tylko chęć korzystania z opieki partnera, to może być on bardzo krótki.