Większość z nas zna z telewizji taką scenę: lekarz, który na miejscu katastrofy oznacza pacjentów. Tych ratować, ci mogą czekać, tym nie ma sensu pomagać. Nie dlatego, że nie chce. Ale wie, że w czasie, gdy lekarze będą próbować ratować przypadek bardzo trudny, umrzeć mogą ci, których można łatwo i szybko uratować. Urzędnicy decydujący o dalszym finansowaniu leczenia Macieja Smolarkiewicza niby nie podejmują decyzji pod ostrzałem, ale też mają ograniczone środki. Nie brakuje im bandaży. Brakuje pieniędzy. To 2,5 miliona złotych rocznie. To 2,5 miliona między życiem a śmiercią jednego Macieja, a kilku pacjentów onkologicznych. Najstraszniejsze jest to, że w sytuacji życia i śmierci urzędnicy mają kierować się ekonomią. Nie wyłożą takich pieniędzy ze swoich kieszeni. Jeśli zabiorą z budżetu - okaże się, że zabraknie na ratowanie nie tego, a innego życia. A my, dziennikarze, będziemy mogli napisać zjadliwy komentarz, że urzędnicza decyzja skazała na brak leczenia innego Macieja, Marcina, Ewę czy Paulinkę.
Nigdy nie chciałbym podejmować takich decyzji. Chciałbym, żeby pieniędzy starczało na ratowanie wszystkich. Skąd zabrać? Z dróg? Wojska? Nauczycielom? Zawsze będą niezadowoleni. Dlatego jestem pewien, że za los Macieja i każdego chorego, na którego zabrakło pieniędzy, odpowiedzialni są ci, którzy je marnotrawią. Każdy publiczny grosz, który czy to przez pazerność, czy przez niechlujstwo został źle wydany - to morderstwo na chorym chłopcu popełniane przez łapówkarza, złodzieja czy niechluja. A za nich później oczami muszą świecić ci, którym przychodzi decydować: kto ma żyć, a na kogo zabraknie pieniędzy.
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
