Był luminarzem dziennikarstwa

Był jedną z legend poznańskiego, ba polskiego dziennikarstwa. Jednym z największych luminarzy dziennikarstwa dotyczącego kultury, ale i dobrych obyczajów. Jak mało kto znał się na filmie, pisał o plastyce i fotografii. Bliskie mu były balet, ale i teatr, muzyka i problematyka mediów, a także dobre maniery. Gdyby żył Zdzisław Beryt, bo o nim mowa, ukończył by w sobotę 90 lat. Przez większość swego zawodowego życia związany był z Gazetą Poznańską, a u jego schyłku z Głosem Wielkopolskim. Ceniono szczególnie jego felietony "Szklane oko" i cykl recenzji "Piórkiem po ekranie". Był wnikliwym, ale sprawiedliwym krytykiem.
Był rodowitym poznaniakiem. Podczas II wojny światowej trafił do przymusowej pracy na stadionie im. Edmunda Szyca w Poznaniu. tam nawiązał kontakty z Wielkopolską Organizacją Wojskową. Gdy wysiedlony został wraz z rodziną do Generalnego Gubernatorstwa został aresztowany właśnie za kontakty z WOW. Trafił kolejno do więzień .w Mielcu, Rzeszowie, Krakowie i do poznańskiego Fortu VII. Gdy znalazł się w obozie Auschwitz-Birkenau pracował jako pisarz w obozowym biurze.
Po zakończeniu wojny powrócił do rodzinnego Poznania. Najpierw podjął pracę w Urzędzie Kontroli Prasy, ale w 1951 rozpoczął pracę w Gazecie Poznańskiej jako redaktor depeszowy. W 1956 został dziennikarzem działu kulturalnego. I ta problematyka pozostała jego specjalnością do końca życia. W międzyczasie był także sekretarzem redakcji oraz sprawozdawcą sejmowym. Pisał o Międzynarodowych Targach Poznańskich. Biegła znajomość języków obcych umożliwiała mu szybkie nawiązywanie kontaktów z gośćmi przybywającymi do Poznania z zagranicy. Będąc znawcą filmu był jurorem Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Karlovych Varach. W Poznaniu natomiast był współzałożycielem Dyskusyjnego Klubu Filmowego. Pracował do końca życia. Mimo rozległej wiedzy i doświadczenia dziennikarskiego nigdy nie wydał żadnej książki. Na pytanie dlaczego odpowiadał - A kto by to czytał?. Nie prowadził też zajęć z dziennikarstwa na uczelniach, a z pewnością jego uwagi dotyczące pisania recenzji czy dziennikarstwa dotyczącego kultury dały by z pewnością wiele młodym adeptom tej sztuki.
Ci, którzy go znali i pracowali z nim na co dzień doskonale znali używane przez niego powiedzonka. Do najpopularniejszych należały: "Tak spokojnie się dzień zaczął, a...(tu padało nazwisko lub imię osoby) przyszedł" oraz "Gdyby go nie było (tu padało nazwisko lub imię) trzeba by go wymyślić".
Z działalnością Zdzisława wiąże się wiele anegdot. Jedna z nich związana ze znajomością przez niego języków obcych. gdy na któryś z jubileuszy Gazety Poznańskiej zjechali redaktorzy naczelni z zaprzyjaźnionych gazet na oficjalnym spotkaniu każdy z gości wygłaszał stosowną laudację w języku ojczystym. Również szefowa pisma węgierskiej mniejszości w Rumunii. Ku zdziwieniu słuchaczy Zdzisław tłumaczył jej wystąpienie bez zająknięcia. Jak to zrobił?. Na bankiecie dopiero przyznał się, że wcześniej otrzymał niemiecką wersję jej wystąpienia i po prostu się go nauczył.  Pracował do końca. Odszedł 29 stycznia 2008 roku.
Od 2010 roku Stowarzyszenie Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej przyznaje wyróżniającym się publicystom kulturalnym Nagrodę im. Zdzisława Beryta.