Co poznaniacy chętnie zamietliby pod dywan?

Anna Wachowska-Kucharska, społecznik

Jako poznaniacy mamy aspiracje. Często bardzo dobrze wykształceni, ambitni, posiadamy bogate doświadczenie w konkretnej dziedzinie i dążymy do doskonałości, jak się wydaje też za wszelką cenę. Bywa, że z lubością zasłaniamy firanki - mentalne i urzędowe. Dużo się w tej sprawie zmienia, ale jednak nie wszy-stko. Mamy więc trochę za uszami. Tru-dno jest nam pogodzić się ze skandalem pedofilskim w najwyższych kręgach poznańskiego kościoła, czy zaakceptować ten, który wielu poznaniaków uważało za niemożliwy do ujawnienia - skandal związany z chórem chłopięcym dyrygowanym przez Wojciecha Kroloppa i chłopięcą szkołą chóralną.

Nie wierzymy w winę swoich znajomych, wstydzimy się prawdy i wybieramy zamiatanie pod dywan (a tu wszyscy się znają). Biznes i wysokie stanowiska, kręgi związane z poznańskim kościołem, urzędem, filantropią - sama śmietanka. Widocznie trudno zobaczyć w lustrze sieć wzajemnych zależności, uwikłań, interesów i kłamstw. W Poznaniu afera „czyścicieli kamienic” przebiła się do mediów, jednak trudno osądzić ich mocodawców, gdy tymczasem w Warszawie afera reprywatyzacyjna nie oszczędza urzędników ratusza. Nie rozliczono urzędników odpowiedzialnych za nieprawidłowości m. in. przy budowie stadionu, Kaponiery. Zapowiedziane audyty w większości wydziałów Urzędu Miasta nie ujrzały światła dziennego.