Najpierw niewielki gród strażniczy leżący na Ostrowie Tumskim, potem potężna warownię. Jej mury miejscami miały grubość 25 metrów. Prawdopodobnie to właśnie tam, Mieszko I i Dobrawa przyjęli chrzest. W takiej formie stolica Wielkopolski przetrwała do 1253 roku (rozwijały się wsie dookoła grodu), czyli do czasu nadania mu praw miejskich. Na krótko przed lokacją na lewym brzegu Warty, w skład poznańskich osiedli wchodziły: Wierzbice (Wilda), Rybitwy (obecnie Rybaki), Rataje, Winiary z winnicą książęcą (na miejscu późniejszej cytadeli), oraz wsie biskupie: Piotrowo i Zawady.
W średniowiecznym Poznaniu rynek i jego mieszkańcy odgrywali specjalną rolę. Był węzłem komunikacyjnym międzynarodowych dróg, wiodących z Niemiec na Litwę i Ruś czy z Wielkopolski na Pomorze Zachodni, łącząc jednocześnie liczne szlaki lokalne. Pod koniec XIV wieku nadszedł okres wielkiego rozkwitu Poznania. Oznaczał powstanie nowych osiedli, takich jak m.in. Nowa Grobla, Piaski, św. Marcin czy św.Wojciech. Mapa Poznania stale się jednak zmieniała. Jednym z powodów były klęski żywiołowe.
Stopniowy upadek oznaczały także XVII-wieczne wojny. Miasto zaczęło się po nich dźwigać z ruiny dopiero w XVIII wieku.
Gdy w XIX wieku prusacy rozpoczęli fortyfikowanie miasta, ich ograniczony zasięg sprawił, że poza murami znajdowały się osady św. Jana, Zawady, Rataje, czy Wilda. W 1884 roku Poznań wchłonął jednak Piotrowo i Berdychowo i w ten sposób obszar miasta obejmował 943 hektary.
Poznań stopniowo rozszerzał też swoje wpływy gospodarcze. Gdy w 1918 roku, po Powstaniu Wielkopolskim Poznań przejmowała polska administracja, miasto miało powierzchnię 3401 hektarów. Wówczas przystąpiono także do dalszego burzenia systemu poniemieckich fortyfikacji. To pozwoliło na przyłączenie do Poznania w 1925 roku siedmiu gmin: Główną, Komandorię, Rataje, Małą Starołękę, Dębiec, Winiary oraz Naramowice.
W dobie Dwudziestolecia Międzywojennego wzrosła liczba ludności, a w 1939 roku Poznań liczył 285 tysięcy mieszkańców. Oprócz rozbudowy dołączonych osiedli, utworzono także nowe: Warszawskie i Grunwaldzkie. Władze okupacyjne postanowiły rozciągnąć miejską jurysdykcję na te obszary, gdzie znajdowały się obiekty ważne z punktu widzenia potrzeb wojennych. Dlatego w granicach Poznania znalazły się: Fabianowo, Junikowo, Ławicę, Krzyżowniki, Strzeszyn, Antonin, Chartowo, Kobylepole, Żegrze, Szczepankowo, Minikowo, Spławie i Krzesiny. W ten sposób obszar miasta zwiększył się do 22,578 hektarów. Równocześnie liczba mieszkańców wzrosła do 318 tysięcy.
Po wojnie sytuacja się zmieniła. I tak po ostatecznych przyłączeniach i regulacjach granic, w 1956 roku obszar miasta zajmował 21955 hektarów. Oprócz dzielnic i osiedli typowo miejskich, do terytorium miasta przyłączono wiele osiedli podmiejskich (np. Antoninek, Szczepankowo, Starołęka, Krzyżowniki, Podolany, Ławica) podmiejskich wsi (np. Spławie, Krzesiny, Głuszyna, Piotrowo, Fabianowo, Psarskie) folwarków (np. Michałowo, Edwardowo, Strzeszyn, Naramowice).
W 1957 roku miasto podzielono na pięć dzielnic: Stare Miasto, Nowe Miasto, Wilda, Grunwald, Jeżyce. W 1973 roku włączono do Poznania część wsi Koziegłowy, Piątkowo i Suchy Las, z kolei w 1986 roku Morasko, Radojewo, Umultowo, Chyby, Kiekrz oraz część wsi Wielkie, Skórzewo, Plewiska i Janikowo
Chcesz skontaktować się z autorem informacji? [email protected]
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
