Felieton Waligóry: Potwory w spodenkach. Dla rodziców to przecież dobre dzieci

To nie fala. To nie przestępstwo. To szkolna rzeczywistość. Nikt nie chce być antybohaterem, jak z amerykańskiego filmu, gdzie zawsze jakiegoś okularnika prześladuje młodociany bandyta, albo rozwydrzone dziecko głupich rodziców. Nikt się z takimi postaciami nie identyfikuje, bo i w takich filmach ten prześladowany zawsze zwycięża. A to opanuje kung-fu na poziomie mistrzowskim, a to ukąsi go radioaktywny pająk, nadając moc Spidermana... Że też nikt nie kojarzy, że w prawdziwym życiu ten „młodociany bandyta”, wcale nie jest młodocianym bandytą. To kochane dziecko, często kochających rodziców, które może być nawet wzorowym uczniem (choć częściej nie jest), które - podobnie jak jego rówieśnicy dobrze się bawi cudzym nieszczęściem. Bo lepiej nie być ofiarą.

Zresztą, co to za wielkie nieszczęście, jeśli koledzy na przykład 20 razy dziennie zatańczą wokół kogoś taniec urodzinowy, mimo że urodzin nie ma. Prawda?

A później się dziwicie, w dorosłym życiu, że dzieci załamują się takimi drobiazgami. No bo jak można mieć myśli samobójcze z powodu miernej oceny? Albo, że dziewczyna nie chciała dać się zaprosić na bal? Albo, że ktoś z ciebie kpił? A jak kpił dzień, miesiąc, rok? Przecież szkoła i rówieśnicy, to całe życie dzieci. Nie muszą się martwić o kredyt. To o co mają się martwić?

Dziecięce dramaty, małe z punktu widzenia dorosłych, są gigantyczne z punktu widzenia dzieci. Zmieniają je na zawsze. Przez te dramaty, niektóre dzieci nigdy nie zostaną dorosłymi. Dziś o takich dramatach piszemy, piszemy też o tragedii, którą od kilku dni żyje społeczność Obornik.

I tak sobie myślę, że łatwo, aby z tej sprawy wypączkowała następna tragedia. Że z zaszczucia łatwo wpaść w następne zaszczucie. A jedyne, co rodzice mogą w takiej sytuacji zrobić, to bardziej dbać o to, aby nie pozwolić, aby ich dobre dzieci stały się ofiarami. Ani, choć w życiu w to nie uwierzą, przypadkowymi katami.