Gminę mą widzę ogromną

Im więcej gmina ma źródeł dochodów, tym większe możliwości manewru. Tam, gdzie dobrze rozwijają się firmy, budownictwo mieszkaniowe, na potrzeby wspólne - drogi, chodniki czy wreszcie pomoc społeczną - składa się wielu. W gminach rolniczych takich jak Kwilcz na dobrą sprawę nie ma wyboru. Albo ściągnie się pieniądze od rolników, albo wcale. Gorzej, że radni, w końcu nie przez kogo innego, a właśnie przez podatników wybrani i utrzymywani zdają się patrzeć na gminę przez pryzmat własnych ambicji. "Gminę mą widzę ogromną" wydaje się mówić jeden z drugim i szuka pieniędzy w kieszeniach mieszkańców. To rozwiązanie na krótką metę, ale dotąd się sprawdzało.

W czasie kampanii wyborczej nikt nie pamiętał, co ten czy ów radny robił przez ostatnie cztery lata, a zwłaszcza jak głosował w ważnych dla niego sprawach. Bo radny to władza, a na władzę można narzekać, ale patrzeć jej na ręce i domagać się na bieżąco jakoś nie przystoi. Ale przez dwadzieścia lat demokracji czegoś jednak zdołaliśmy się nauczyć. Może nie wszyscy, ale rolnicy z Kwilcza na pewno. Postanowili przekuć teorię na praktykę i jasno, na piśmie wyłożyli swoim radnym, czego od nich oczekują i jakie wyciągną wnioski podczas następnych wyborów. Radni przejęli się tym przynajmniej na tyle, że sprawie podatku postanowili przyjrzeć się jeszcze raz.

Czy wystarczająco, by zmienić niefortunne decyzje? Czas pokaże. Jeśli nie, będzie to znaczyło tylko tyle, że przez ostatnie dwie dekady wybierani nauczyli się mniej niż wybierający. A jeśli jeszcze ci ostatni do następnych wyborów nie zapomną, jak spisali się ich reprezentanci i zagłosują na prawdziwe zasługi zamiast na czcze obietnice, lekcja demokracji zostanie odrobiona.