Imię róży i pudełko zapałek

Wszystko to nasunęło mi myśl by bohaterem dzisiejszej rubryki był Umberto Eco, autor m.in. słynnej, sensacyjnej w zasadzie powieści "Imię róży" (1980), której akcja rozgrywa się w 1327r. w opactwie benedyktynów w północnych Włoszech. Średniowiecze to chyba najbardziej zabobonny okres w historii ludzkości. Wszyscy wierzyli i bali się złych mocy, duchów, czarownic. Utożsamiali naturalne zjawiska fizyczne z działalnością diabła. Wiąże się to z niewiedzą ówczesnych ludzi. W książce "Imię róży" również się z tym spotykamy. Autor wyraźnie oddzielił fakty i wydarzenia historyczne umiejętnie splatając je z fikcją literacką. Dzięki temu akcja nabiera tempa i czytelnik od początku z zafascynowaniem pogrąża się w mroczny świat średniowiecza.

Nie jest to jednak klasyczna powieść kryminalna. Z książki tej możemy korzystać niemal jak z encyklopedii średniowiecza, dowiadując się, jakie poglądy mieli ludzie żyjący w tamtym okresie, jak działała święta inkwizycja, no i wreszcie dowiadujemy się, że skarbem może być też prawda o … uśmiechu. To miłe stwierdzenie w kontekście przesłania mej rubryki - uśmiech jest potrzebny, aby zdrowo żyć, niekiedy zmusza do refleksji, czasem łatwiej pozwala znosić uciążliwości losu i jest wartością samą w sobie.

Umberto Eko jest filozofem i pisarzem, krytykiem literackim, znawcą sztuki. Jest profesorem na uniwersytetach we Florencji i Bolonii. Zajmuje się semiotyką, procesami komunikacji i estetyką. Rozsławiła go twórczość beletrystyczna, ale jest też autorem felietonów pierwotnie publikowanych w mediolańskim tygodniku "L'Espresso", a następnie wydanym w zbiorach "Zapiski na pudełku od zapałek".

Dzisiejszy rysunek pochodzi ze zbioru, jaki zamówił u mnie kilka lat temu "Newsweek" pisząc o najważniejszych pisarzach współczesnych.