Konkurs Wieniawskiego: Vengerow na deser

Kolejny, pozornie zakończony konkurs, miał jednak swoje kolejne postscriptum. Był nim niedzielny koncert symfoniczny w Auli UAM z Maximem Vengerovem w roli głównej.

CZYTAJ TEŻ:
Głos na Wieniawskiego
Konkurs Wieniawskiego: Do usłyszenia za pięć lat
Konkurs Wieniawskiego: Kto co wygrał

Zanim jednak na estradzie pojawił się wielki skrzypek, poznańscy filharmonicy wykonali dwa utwory symfoniczne. Uwertura do opery "Dwie chatki" Karola Kurpińskiego jest relatywnie długa jak na wstęp do jednoaktowej komedii z 1811 roku. Jej pełna dynamizmu i rozmachu forma, w interpretacji Marka Pijarowskiego zabrzmiała z nieco przerysowaną dynamiką.

Zdecydowanie bardziej właściwe proporcje dały się słyszeć w poemacie symfonicznym "Preludia", choć sam Ferenc Liszt nazywał je "muzyką ogródkową". Ich wieloletnią popularność uzasadniła interpretacja dyrygenta, położyła ona nacisk na patos instrumentacyjny i nośność melodyczną głównego tematu.

Przewodniczący jury konkursu tym razem zaprezentował się w wyuczonym zawodzie, w roli skrzypka. Maxi

Obydwie interpretacje spotkały się z długotrwałą owacją na stojąco. Zasłużenie. W grze artysty rodem z Nowosybirska, dalekiej stolicy Syberii, nie słychać powiewów chłodu, nie ma też w niej ekstremalizmów wyrazowych, dziwactw i kreowania odrealnionej rzeczywistości czy powierzchownych fajerwerków.

Jest za to porządek, spokój i przemowa treści wykreowanych przez kompozytorów, klasycznych u Beethovena, emocjonalnych u Masseneta. Osobną sprawą jest brzmienie, czyste, uporządkowane, niezajmujące umysłów odbiorców ozdobami, nawet gdyby były one najbardziej efektowne.

Podobało mi się zasłuchanie w grze Vengerova licznych uczestników konkursu. To napawa nadzieją. Nadzieją na narodziny następnych jemu podobnych mistrzów.