Lech Poznań: Henryk Zakrzewicz - ikona Kolejorza i król życia. „Luluś” będzie kibicował już tylko z góry

Henryk Zakrzewicz „Luluś” zostanie pochowany we wtorek, 17 kwietnia, na cmentarzu na Junikowie. Pogrzeb odbędzie się o godz. 13.10. Ceremonię pogrzebową ma poprowadzić ksiądz Jacek Markowski, kapelan Lecha Poznań, którego „Luluś” bardzo cenił.

Heniu powinien być zapamiętany przez następne pokolenia kibiców Lecha oraz mieszkańców tego miasta. On jest legendą Poznania jak Stary Marych. To kultowa postać, o której pamięć powinna trwać bez końca

- nie ma wątpliwości Mariusz Fontowicz, kibic Kolejorza, który w trudnej chwili pomógł „Lulusiowi”, kiedy ten znalazł się na ulicy.

- Lubił wódeczkę, całe życie się bawił. Mówił nieraz „ja żem król”. Jak w Polonezie grała muzyka, to prawie zawsze zamawiał rock and rolla. Ale „Luluś” był też zapalonym fanem Lecha, pod każdym względem. Nawet jak już leżał pod stołem, to wyciągał rękę i krzyczał „Kolejorz” - opowiada z kolei Jerzy Łupicki, kibic oraz były sponsor Lecha Poznań, który w latach 80. razem z Henrykiem Zakrzewiczem i Ryszardem Bartkowiakiem przekazywali najwięcej pieniędzy na Kolejorza.

- W 1984 roku pojechał na mecz z Liverpoolem w europejskich pucharach. W Poznaniu Lech przegrał 0-1, a na wyjeździe przegrywał już 0-3. „Luluś” siedzi na trybunach z kilkoma osobami, prawie wszyscy zdołowani, a on nagle mówi: „Jak im je*niemy pięć bramek, to przejdziemy dalej!”. Zawsze pełen optymizm, że będzie dobrze - opowiada Radosław Majchrzak, były prezes Lecha Poznań, a obecnie szef Stowarzyszenia Kibiców Lecha Poznań.

Paweł Wojtala i Maciej Lehmann o "Lulusiu"

Historia „Lulusia” to opowieść pełna anegdot, wzlotów, upadków, śmiechu, ale także trudnych chwil. On sam zresztą uważał, że w życiu trzeba wzlatywać i upadać. - Kiedyś podwoziłem go do bukmachera, a „Luluś” zaczyna mówić: „Pamiętaj ku*wa! W życiu to nie możesz być jak ta linia. I rysuje na kartce poziomą linię. Nie możesz być tylko na szczycie, bo jak spadniesz, to je*niesz z hukiem o dno. Musisz być jak taka linia - rysuje sinusoidę - raz wzlatujesz, a raz ku*wa upadasz” - śmieje się Radosław Majchrzak.

Czytaj więcej >>>

Od Warty po Lecha

Czerwiec 1941 roku, na świat przychodzi Henryk Zakrzewicz. Już od najmłodszych lat zaczął się interesować piłką nożną. Wszystko dzięki ojcu, który sam był kibicem - jednak nie Lecha, a Warty Poznań. W 1947 roku Warta została mistrzem Polski (po raz ostatni w swojej historii) i była piłkarską wizytówką miasta. Sytuacja się zmieniła, kiedy swoją rękę do sportu przyłożyły ówczesne komunistyczne władze. Podjęły one decyzję o tym, że Warta ma być sponsorowana przez zakłady Cegielskiego, które przemianowano na zakłady imienia Józefa Stalina.

- To dla ludzi było za wiele. Oni potrzebowali wolności. Nie chcieli, żeby ktoś im coś narzucał. Dlatego zaczęli chodzić na Dębiec. Na Warcie puszczali „Budujemy nowy dom” i tego typu propagandowe melodie. A na Lechu mieli płyty Elvisa Presleya, tam było już takie zachodnie życie. Mnie też rodzice zaczęli wozić na Dębiec, tam była sama młodzież. To pogrążyło Wartę. Gdy były derby, kibole Warty wyzywali nas od „szlabaniorzy”, a my ich od „wazeliniorzy” - wspominał Henryk Zakrzewicz w rozmowie z portalem Onet.pl.

To był moment, który zadecydował również o dalszych losach „Lulusia”. Od tego czasu praktycznie był skazany na Lecha i szybko załapał kibicowskiego bakcyla. - Obaj chodziliśmy na mecze Lecha od dziecka, choć wtedy jeszcze się nie znaliśmy - wspomina Jerzy Łupicki.

Wraz z upływem czasu wsparcie dla Kolejorza przestało się ograniczać jedynie do dopingu z trybun. „Luluś”, jako jedna z niewielu osób w PRL, otworzył swój własny biznes. Przy ul. Głogowskiej miał duży sklep Miranda, w którym sprzedawał odzież, przede wszystkim spodnie. To na nim dorobił się fortuny.

O "Lulusiu" czytaj więcej w dalszej części artykułu

POLECAMY: