Malta Festival: Anne Teresa de Keersmaeker hipnotyzuje, Marcelo Evelin nudzi

„Drumming” rozpoczyna się od uderzenie perkusji i ruchu jednej tancerki. Ruchu tak samo energetycznego jak brzmienie instrumentu. Ten sam stopień nasycenia, ta sama energetyczność… Z czasem do linii bębnów bongo dochodzą brzmienia innych instrumentów perkusyjnych, tak jak do tancerki – pozostali tancerze.

Choreografka nie opowiada żadnej historii. Odkrywa natomiast struktury kompozycji Richa, które są dość proste i powtarzalne. Aby je pokazać w ruchu, szuka równie prostych gestów i kroków. W tej prostocie jest siła. Ale, aby nie nużyła – o co bardzo łatwo, musi zadbać o natężenie, o takie ich zestawienie i pomieszanie, by móc utrzymać widza w napięciu. Keersmaeker „pomieszania” nie myli z chaosem. Jej choreografia jest do bólu logiczna i precyzyjna. Na dodatek tancerze tańczą jak maszyny: trafiają jak perkusiści w punkt. Linie tańca krzyżują się, załamują, układają równolegle niczym osobne ścieżki wolnych elektronów, które nie zderzają się, nie kolidują ze sobą, ale współtworzą oryginalną mapę? strukturę? Każdy z nich pilnuje swojego zakresu ruchów i gestów, tworząc intrygującą harmonię. Ktoś może powiedzieć, że jest to taniec ładny, estetyczny… Tak. Jest piękny, bo naturalny.

„De repente fica tudo preto de gente” trwa godzinę, tyle samo co „Drumming”. Piątka a chwilami szóstka czarnoskórych tancerzy ściśnięta w grupie miota się miedzy publicznością. Dłuży się to szamotanie w nieskończoność. Po jakimś czasie grupa rozpada się, tancerze błąkają się samotnie, próbują się przytulić do kogoś z publiczności… Taki układ sekwencji powtarza się i nagle kończy. Nie bardzo rozumiem dlaczego tańczą nago. Zapytam trywialnie: bo nie mają nic do ukrycia? Nie mam ochoty dochodzić drugiego dna tego chwytu. Nagość na nikim nie robi wrażenia. Tak samo jak bezładna bieganina po scenie.

Dziś kolejne odsłony tańca na Malcie.