Małżeństwo z Arabem. Nie takie straszne, jak je malują. Czyli czego pragną polskie dziewczyny?

Ahmed przeprowadził się do Anglii 10 lat temu. Któregoś dnia spotkał tam Magdę, która odwiedzała ich wspólnych znajomych, mieszaną parę.

- Przyjechałam do Anglii tylko na kilka dni. Spotkaliśmy się i to było jak szczęśliwy traf, albo jak wygrana na loterii. Przez kolejne dwa lata spędziliśmy tysiące godzin na telefonie i lataliśmy do siebie przy każdej nadarzającej się okazji - wspomina żona Ahmeda.

Pobrali się po dwóch latach znajomości. Właśnie obchodzili 4. rocznicę ślubu, a ślub był cywilny. Żadne z nich nie zrezygnowało ze swojej religii. Nikt nie naciskał, nikt nie przekonywał.

Zanim zdecydowali się na ślub, starali się dowiedzieć o sobie jak najwięcej. Magda zapewnia, że od początku była świadoma różnic oraz zmian, jakie pociągnie za sobą taki związek.

- Od orientalnej urody i innego koloru skóry, ważniejsze jest to, co człowiek ma w głowie. Trzeba dużo rozmawiać na temat swoich oczekiwań, zasad, jakimi rządzi się ta druga kultura, ale także o swoich wadach i przyzwyczajeniach - opowiada. - Od samego początku starałam się być dość otwarta i elastyczna, ale to musi działać w obie strony. Na szczęście w naszym przypadku tak właśnie było - dodaje kobieta.

Wiele Polek spotyka się z zarzutami, że same uwodzą majętnych Arabów, licząc na życie w egzotycznym pałacu. Na forach internetowych pojawiają się agresywne tezy, że polskie dziewczyny sprzedają siebie i swoją wiarę. Panie nie pozostają dłużne, mówiąc, że gdyby polscy mężczyźni spełniali ich oczekiwania, to nie musiałyby szukać alternatywy tak daleko.

- Mąż jest bardzo troskliwy, dba o mnie i o nasz dom - mówi na przekór powszechnej opinii Magda. - Ludzie często powtarzają, że chcą związków partnerskich, a potem próbują przejąć dominację. A ja jestem z Arabem, który, zanim coś ustali, zawsze to konsultuje ze mną. Sama też uwzględniam to, co jest ważne dla niego - dodaje.

Razem z Ahmedem do Kłodawy wprowadziły się nowe przyprawy i przyrządy kuchenne, oraz algierskie potrawy i zwyczaje.

- Mąż nie lubi rosołu, za to uwielbia polski serniczek. Regularnie sam piecze tradycyjny algierski chleb, który je jako dodatek do absolutnie każdej potrawy - opowiada Magda.

Oboje są tradycjonalistami, przywiązanymi do swoich wyznań i kultur.

- Mąż nigdy nie próbował przekonywać mnie do zmiany religii. Zamiast tego, mamy dwa razy więcej świąt. On obchodzi z nami Wielkanoc i Boże Narodzenie, a ja przed zakończeniem Ramadanu sprawdzam, czy potrawy są dobrze doprawione, bo sam nie może ze względu na post - opowiada Polka.

Magda i Ahmed postanowili, że to w Polsce ułożą sobie życie.

- Może na starość będziemy chcieli wygrzewać kości w ciepłych krajach, ale zdecydowanie jeszcze nie teraz - śmieje się Magda. - Dwa lata temu byłam w Algierii, na uroczystości odbywającej się 70 dni po Ramadanie.

Pogoda i klimat afrykańskiego kraju były dla Polki wyjątkowo uciążliwe, ale Algierczyków wspomina zupełnie inaczej. Któregoś wieczoru zatrzymaliśmy się w barze na kolacji. Nagle podszedł do nas starszy Algierczyk i zaproponował mi swoją kurtkę. Powiedział, żebym ją wzięła, bo wydaje mu się, że jest mi zimno - relacjonuje Magda. - Mniej więcej tak wyglądała cała podróż. Wiedziałam, że interesuje ich moja odmienność, ale nie byli natarczywi, tylko gościnni i uczynni - wyjaśnia Wielkopolanka.

- Chyba bym skłamała, gdybym powiedziała, że moi rodzice nie mieli żadnych obaw, ale nigdy mi o nich nie powiedzieli. Zaakceptowali moją decyzję i obserwowali rozwój sytuacji. Zresztą rodzice szybko pokochali Ahmeda, a braki językowe uzupełniali gestami - opowiada Polka.

Do Kłodawy przyjechała rodzina męża: teść z młodszym bratem Ahmeda. Ich mama nie żyje od 10 lat. Byli zadowoleni z miejsca, w którym żyje ich syn i brat. Ahmed jest abstynentem. Trochę czasu potrzebował więc, aby zrozumieć, że niemal każde spotkanie towarzyskie w Polsce odbywa się przy alkoholu. Ponad to, najbliższy dom modlitewny znajduje się w Łodzi, czyli w odległości około 80 km. od Kłodawy. Natomiast jedyny meczet w Wielkopolsce działa w ramach Muzułmańskiego Centrum Kulturowo-Oświatowego w Poznaniu. Jego imamem jest Youssef Chadid, który 24 lata temu również poślubił Polkę.

- Mamy dwoje dzieci: 14-letniego syna i 8-letnią córkę. Oboje są wychowywani w duchu islamu. Natomiast moja żona została muzułmanką dopiero cztery lata temu - opowiada Youssef Chadid.

Imam podkreśla, że to bardzo ważne, aby zmiana religii była samodzielną decyzją, dlatego islam pozwala na małżeństwa osób wyznających różne religie.

- Z każdym rokiem obserwuję coraz więcej par polsko--muzułmańskich, które przychodzą do naszego centrum - mówi Imam. - Czasami kobiety chcą się tylko czegoś dowiedzieć albo nauczyć języka arabskiego. Ostatni ślub mieliśmy przed Ramadanem, czyli około trzech miesięcy temu - dodaje.

Ślub udzielany przez Muzułmański Związek Religijny w Polsce nie jest konkordatowy, to oznacza, że w pierwszej kolejności zakochani muszą się udać do Urzędu Stanu Cywilnego. Wielu muzułmanów jest z tego powodu zdziwionych, ponieważ zgodnie z prawem islamu małżeństwo to umowa pomiędzy dwojgiem ludźmi, bez udziału państwa.

Większość szczęśliwych i nieszczęśliwych historii rozpoczyna się wielkiej miłości, rodem z "Baśni tysiąca i jednej nocy".

- Był kochany, troskliwy i opiekuńczy, po prostu taki, jakiego sobie wymarzyłam, będąc dzieckiem - zwierza się na forum internetowym Joanna. - Dojrzały, mądry, błyskotliwy. Przyjęłam szahadę i stałam się muzułmanką - dodaje.

- Tak naprawdę nie liczy się religia. Liczy się charakter. Nie kocham mojego męża dlatego, że jest z daleka i wyznaje islam. Kocham go za to, jakim jest człowiekiem - mówi Magda.