Męskie granie w Poznaniu. Zobacz, jak było! [ZDJĘCIA]

Ponad sześć godzin muzycznego koktajlu zaserwowali w sobotę artyści Męskiego Grania. Był to koktajl lekkostrawny i przyjemny w konsumpcji, choć nieszczególnie uderzający do głowy.

Dobór wykonawców podczas czwartej edycji objazdowej trasy koncertowej od początku budził moje zastanowienie. Niewiadomą był zwłaszcza slogan „dwie wizje, jedno twórcze napięcie”, którego ucieleśnieniem są postaci dwojga dyrektorów artystycznych: Katarzyny Nosowskiej i Adama O.S.T.R. Ostrowskiego. Jak wyraźne są to wizje? Czy odcisną zauważalne piętno na formule tegorocznego festiwalu? I najważniejsze: czy dostarczą przybyłym oczekiwanej adrenaliny? Te inne pytania nurtowały mnie jeszcze parę dni temu.

Poznański koncert w ramach Męskiego Grania 2013 plasuje je w kategorii gustownej rozrywki, choć w dalszym ciągu mającej zaspokoić masowego odbiorcę. Dobitnie świadczył o tym choćby występ duetu O.S.T.R. – Michał Urbaniak. Mimo iż zapowiadający występy Piotr Stelmach nie szczędził słów, by opisać wyjątkowość relacji obu artystów, to po wyjściu na scenę łódzki raper zupełnie przyćmił legendarnego jazzmana. Nie pomogły nawet słowa, którymi Ostrowski przypominał, że Urbaniak koncertował z Milesem Davisem i innymi tytanami jazzu; publiczność i tak bardziej cieszyła się z hitów takich jak „Kochana Polsko” i „Mały szary człowiek” niż z ciągle zagłuszonych partii skrzypiec, które miały je uświetnić. Zaryzykowałbym nawet stwierdzenie, że więcej uwagi skupiał na sobie potomek O.S.T.R., z którym ten dumnie paradował za rękę albo nosił na barana.

Nieco spójniej, choć również bez większych zaskoczeń wypadł show Moniki Brodki z gościnnym udziałem Katarzyny Nosowskiej, które razem wykonały m.in. „Grandę”. Podobnie umiarkowane wrażenie zrobił na mnie nieco „zgaszony” koncert Hey. Połączenie sił z sekcją dętą na potrzeby tegorocznego Męskiego Grania zapowiadało się ciekawie, lecz ostatecznie nie dodało zespołowi rozmachu. Być może to też wina ograniczeń czasowych, których na imprezie przestrzega się bardzo sztywno. Hey – podobnie jak każdy inny wykonawca – miał do dyspozycji tylko pół godziny na scenie i najwidoczniej nie zdołał w pełni się na niej rozkręcić.

W programie sobotniego wydarzenia zdecydowanie najbardziej wyróżniał się występ folkowej Kapeli ze Wsi Warszawa. I to ona – nie headlinerzy, ani chwalone wszem i wobec Lao Che i Kim Nowak – była dla mnie numerem jeden koncertu w Starej Gazowni. Muzyka Kapeli, czerpiąc z ludowej tradycji wielu narodów, hipnotyzuje i zdolna jest przenosić słuchacza w odległe światy. Są w niej trans oraz nieodkryta tajemnica, którą z każdą sekundą chce zgłębiać się coraz bardziej. Trzy głosy wokalistek, rytmiczny puls, tony skrzypiec, a także cymbałów działały tego wieczoru na wyobraźnię jak nic innego.

Wyrazu zabrakło niestety koncertowi Skalpela. W odbiorze muzyki nie pomogła nawet późna pora, która z reguły pomaga się na tak eklektycznej muzyce skupić. Nie uważam też, by wielkie sceny – jak ta Męskiego Grania – były dla niej najkorzystniejszą przestrzenią.

Symbolicznym finałem był krótki występ Small Synth Orchestra w okolicach północy. Projekt Andrzeja Smolika wykonał na zamknięcie wieczoru hymn tegorocznej edycji: piosenkę „Jutro jest teraz”, w której razem zaśpiewali Nosowska i O.S.T.R. Na dokładkę otrzymaliśmy jeszcze cover „Das Model” z repertuaru Kraftwerk. Zapamiętam go jako jeden z ciekawszych momentów Męskiego Grania 2013 w Poznaniu, które chwilę później przeszło do historii.