Na pielgrzymkę idzie się raz, potem drugi i trzeci, i znów…

Grzegorz Majka na pielgrzymki zaczął chodzić w podstawówce. Pierwszy raz zabrali go pątnicy, którzy co roku nocowali w jego rodzinnym domu w Ostrowie Wielkopolskim. Zdążyli się zaprzyjaźnić. Od tamtej pory Grzegorz 21 razy pielgrzymował do Częstochowy. W drodze poznał swoją późniejszą żonę.

PRZECZYTAJ TEŻ:
ALKOHOL, TRAWA i SEKS - CZYLI ŚWIAT NASTOLATKA W SIECI

- Nie przesadzam, na trasie wytwarza się niezwykła atmosfera, nieprawdopodobne emocje. Mówią o tym także ci, którzy niewiele mają wspólnego z Kościołem i wiarą, a na pielgrzymkę wybrali się, żeby jakoś spędzić wakacje - uważa Grzegorz Majka, który pielgrzymuje z grupą "2". - Znam takich, co szli "wakacyjnie" i dopiero podczas pielgrzymki odnajdywali zagubioną drogę. To prawdziwe rekolekcje, tyle że w drodze - czy się tego chce, czy nie.

Rekolekcje w drodze to najczęstsze określenie pielgrzymki, jakie pada z ust pątników.
- Bo to są kilometry rozmowy. O wszystkim - o problemach z wiarą, problemach w rodzinie, o złamanym sercu - potwierdza ks. Rafał Pleszewa, ojciec duchowy Poznańskiej Pieszej Pielgrzymki. Jego funkcja została ustanowiona pierwszy raz w ubiegłym roku. - Ludzie wyjęci z typowych dla siebie sytuacji są bardziej otwarci, wytwarza się klimat sprzyjający rozmowie i oni rzeczywiście chcą rozmawiać - uważa.

- Mój debiut na pielgrzymce był mocno spóźniony, miałam już 15 lat, kiedy wyruszyłam pierwszy raz z Poznania do Częstochowy z grupą starszych kolegów z duszpasterstwa z mojej parafii. Były to lata 90. - wspomina Marta Glura, wykładowca matematyki na Uniwersytecie Medycznym w Poznaniu.

- Stanowiliśmy zgraną grupę towarzyską i właśnie ta koleżeńska zażyłość stanowiła dla mnie impuls do wyruszenia na pielgrzymkę. Szybko jednak zrodziły się we mnie przeżycia duchowe. Ale ta atmosfera religijna musiała się pojawić, bo pielgrzymka to przecież 10 dni nie tylko wakacyjnego wędrowania, ale przede wszystkim intensywnego formowania duchowości - trzy różańce dziennie, msza św. czy godzinki. Szłam w słynnej grupie VII, którą prowadził legendarny ks. Karol Kubiak - jego charyzmat był tak wielki, że przyciągał tłumy, a bywały lata, że nasza grupa liczyła 400-500 osób. Dziś już nie chodzi na pielgrzymki, ale wychował kilka pokoleń następców - pielgrzymów świeckich i kapłanów, którzy ich prowadzą.

Brat Krzysztof Walendowski, misjonarz werbista z Chludowa szedł w poznańskiej pielgrzymce w grupie "8" z sześcioma gimnazjalnymi kolegami sześć razy w latach 2002-2008. Teraz wybiera się na szlak, by zamknąć czas przed czekającymi go ślubami wieczystymi.

- Oswoiłem się z ideą pielgrzymowania dzięki klerykom z poznańskiego seminarium, którzy nocowali w moim domu w Cielczy - wspomina brat Krzysztof. - I też dzięki nim zacząłem się zastanawiać, czy i ja nie powinienem wybrać zakonnej drogi życia. Zresztą w tej intencji już potem chodziłem na pielgrzymki do Częstochowy - aby rozpoznać swoje powołanie - dodaje werbista, który podkreśla niezwykłą modlitewną atmosferę podczas wędrówki, ale i spory wysiłek fizyczny.

Anna Kosecka, 25-latka z Damasławka w tym roku chce iść z Poznania po raz pierwszy. Dotąd 7 razy wędrowała z pątnikami z Torunia. - Podczas tamtych pielgrzymek szłam z osobami niepełnosprawnymi, czyli połowę trasy pokonywaliśmy pieszo, a połowę jechaliśmy samochodem - opowiada Ania, którą do swojej grupy zabiera brat Krzysztof. - Teraz chcę się sprawdzić, czy dam radę pokonać całą trasę na własnych nogach.

Wszyscy zgodnie podkreślają fakt nawiązywania relacji z nowymi ludźmi.
- Pielgrzymka to nie tylko przeżycia duchowe, to także nowi ludzie, poznani w drodze i przy drodze - wspomina Marta Glura. - Po kilku latach wędrowania zaprzyjaźniłam się z wieloma rodzinami, które nas przyjmowały na nocleg i dzieliły się z nami posiłkiem. Do dziś wymieniamy się życzeniami świątecznymi czy imieninowymi i opowiadamy, co u nas słychać.

- A po drodze poznajemy Polskę - dodaje brat Krzysztof. - Bardzo wyraźnie widać, kiedy opuszczamy zamożną Wielkopolskę, przechodzimy w rejony uboższe, a ludzie na każdym kilometrze drogi witają nas jednakowo serdecznie i hojnie dzielą się dosłownie wszystkim, co mają.

- Lubię atmosferę pielgrzymki, ten tłum ludzi, którzy czują i myślą podobnie jak ja, których z każdym kilometrem poznaję coraz bliżej i potem już latami się przyjaźnimy - cieszy się już Ania na myśl o wyruszeniu w drogę.
Największe emocje pojawiają się, gdy pielgrzymka zbliża się do Częstochowy.

- Zenitu sięgają w Kłobucku, bo to pierwsze miejsce, z którego widać wieże bazyliki jasnogórskiej. W naszej grupie jest zwyczaj, że kładziemy się wówczas krzyżem na drodze i modlimy się chwilę. A potem śpiewamy kościelny "wyciskacz łez", czyli piosenkę "Gdy klęczę przed Tobą" - opowiada Grzegorz Majka.

W tym roku po raz pierwszy całą trasę przejdą dwie jego córki: Oliwia i Gabriela. Dotychczas były z rodzicami na pielgrzymce tylko na 2-3 dni. A trzeba wiedzieć, że pielgrzymowanie to spory wysiłek. Trzeba przemierzyć 300 km bez względu na pogodę - nie zważając na upał czy deszcz, ruchliwą czy polną drogą.

Wszyscy uczestnicy pielgrzymek mówią zgodnie, że w pątnickiej codzienności przez lata wiele się zmieniło.
- Jest sporo ułatwień. Kiedyś wszystko trzeba było zabierać ze sobą z domu. Teraz obwoźny sklepik zaopatruje nas w wodę i prowiant - wyjaśnia ks. Konrad Jędrzejczak, który na pielgrzymkę chodzi o 1985 r., a do 2011 r. był jej kapelanem. - Kiedy zaczynałem, mieliśmy do dyspozycji trampki i sandały.

Dziś jest wygoda: buty trekingowe, specjalistyczna odzież, plecaki. Mimo to dwadzieścia lat temu było nas cztery razy więcej. Gdy zaczynałem pielgrzymować, z Poznania wychodziło 9 tys. osób.

Jako powody zmniejszającej się liczby pątników duchowny wymienia zmianę sytuacji politycznej w kraju, kiedyś szło się na pielgrzymkę, by zamanifesto