Największe koszmary ludzi, którzy dorastali w latach 90. [RANKING SUBIEKTYWNY]

Z jednej strony baśnie są piękne i mają pouczający morał, ale z drugiej potrafiły zmrozić krew w żyłach. W odróżnieniu od twórczości Hansa Christiana Andersena, bracia Grimm nie stronili od przemocy i krwi, a w ich twórczości pojawiły się sceny bardziej pasujące do "Teksańskiej Masakry Piłą Mechaniczną" niż książek dla dzieci. Co ciekawe, kolejne wydania stopniowo są łagodzone i znikają z nich takie motywy, jak siostry Kopciuszka obcinające sobie fragmenty stóp przed przymierzaniem pantofelka.

Postać z powieści Kornela Makuszyńskiego „Przyjaciel wesołego diabła” w swoim wcieleniu filmowym i serialowym wywołał traumę u tysięcy polskich dzieci. Chociaż Piszczałka był postacią pozytywną, to jego wygląd czynił z niego głównego bohatera koszmarów.

Dziś scena śmierci Waltera Donovana z „Indiany Jonesa i Ostatniej Krucjaty” raczej śmieszy, a u miłośników obecnych efektów specjalnych wzbudza najwyżej politowanie. W czasach, gdy Pan Kleks podróżował w kosmosie z rurami od odkurzacza na szyi, szczyt przerażającej sceny prezentował się właśnie tak.

Horrory z zamierzenia mają straszyć i nie są przeznaczone dla dzieci. Oczywiście nie zmienia to faktu, że małolaty i tak lgną do strasznych historii, które potem śnią im się po nocach. A morderca z „Koszmaru z Ulicy Wiązów” nie dość, że sam w sobie był straszny, to przychodził właśnie w snach.

Zobacz kolejne miejsca na następnej stronie

Zaczynający swoją przygodę z literaturą 10-latek w latach 90. dostawał srogą lekcję życia. Już z pierwszych szkolnych lektur dowiadywał się o skatowanym na śmierć Janku Muzykancie czy spalonej żywcem Rozalce. Dla dziecka przelewającego każde przeczytane zdanie na tworzone w głowie obrazy, sceny z pozytywistycznych lektur musiały być szokiem i do dziś mogą tkwić w podświadomości.

Jedna z pierwszych w Polsce miejskich legend opowiadała o czarnej wołdze, która jeździ po kraju i porywa ludzi. Według jednych wersji miał nią jeździć diabeł, z kolei inne głosiły, że pasażerami są wampiry. Opowiadana z wypiekami na twarzy historia sprawiała, że człowiek z nieufnością patrzył na każdy zbliżający się czarny samochód.

Książki Stephena Kinga miały szczęście do wielu dobrych i niesamowicie strasznych ekranizacji. Szczególne ślady w psychice pozostawiała filmowa wersja „To”. Być może dlatego, że występował tam potwór mordujący dzieci, który w dodatku przybierał postać sympatycznego Pennywise’a. Przez niego wiele osób do dziś boi się clownów.

Fioletowa zjawa z „Muminków” była zmorą setek dzieci. W bajce tłumaczono, że nie jest zła, tylko po prostu smutna i samotna. Niestety, nie sprawiało to, że przestawała być straszna.

W latach 90. serial Davida Lyncha święcił tryumfy i pracował na status kultowego. W Polsce historia agenta Dale’a Cooopera i morderstwa Laury Palmer pasjonowała zarówno dorosłych, jak i młodych. W „Miasteczku Twin Peaks” występowało wiele elementów, które jeżyły włosy na głowie, jak Człowiek Stamtąd czy olbrzym. Najgorszy był jednak demon morderca o imieniu Bob. Wiele osób wciąż przed zaśnięciem sprawdza czy w nogach łóżka przypadkiem nie czai się Bob.

W upiornych wilkach maszerujących w rytm muzyki zespołu TSA było coś niepokojącego, co sprawia, że nawet dziś trudno przejść koło nich obojętnie. Co więc miały powiedzieć dzieci 25 lat temu, które nie zdążyły naoglądać się scen serwowanych przez współczesne bajki czy gry komputerowe? Swoją drogą ciekawe skąd w tym wszystkim wzięły się dźwięki karabinów maszynowych?

A jakie były Wasze największe koszmary z dzieciństwa? Napiszcie w komentarzach lub na Facebooku.