O problemach w życiu młodego piłkarza opowiada Agata Sawada, mama zawodnika Akademii Piłkarskiej Reissa

Wyraz „mama” powstał w wielu językach jako dźwiękonaśladowcze wołanie niemowlęcia. Najwcześniej dziecko uczy się wymawiać właśnie sylabę „ma”. Kim dla Pani jest matka? I co powinniśmy rozumieć pod tym pojęciem?
Mama była jest i będzie dla mnie autorytetem. To dzięki niej wiem co jest dobre, a co złe. To wyjątkowa osoba, która nauczyła mnie szacunku do innych ludzi. Tego się trzymam i tego szacunku będę uczyć i wymagać od swojego dziecka. Niestety w dzisiejszej dobie zapomina się o tym, jak szacunek jest ważny.

Na co dzień Alexander jest zawodnikiem Akademii Piłkarskiej Reissa. Jak Pani ocenia postępy synka i skąd pomysł na udział w treningach Akademii?
Piłka nożna od zawsze królowała w moim domu. Tata był piłkarzem Stali Pleszew i zaraził mnie miłością do piłki. Jeździłam na mecze, bacznie obserwowałam rozgrywki w telewizji, sama też grałam w szkole podstawowej. Z reguły mówią, że każdy tata-kibic, piłkarz, marzy o tym, by syn został w przyszłości Pele czy Ronaldo. Jako mama-kibic nie dążyłam do tego na siłę i nie wymagałam od syna, by spełnił moje dziecięce marzenie. Dziś mogę jednak powiedzieć, że jestem dumną mamą małego piłkarza. Piłkarza, który pewnego dnia chciał grać, jak jego koledzy, dlatego spełniam jego marzenia, pocieszam, ocieram łzy, przytulam, całuję „zbite kolanko", dodaje otuchy i tłumaczę: „Dasz radę", „Synku, trzeba umieć przegrywać". Najgorzej jest właśnie z przegraną, która u Alexandra wywołuje zbyt silne emocje. I myślę, że to piłka nożna i duch rywalizacji wyzwala tę frustrację.

Działalność w ramach Drużyny Szpiku to piękne i szlachetne przedsięwzięcie. Skąd pomysł na zostanie wolontariuszką i pomoc często nieuleczalnie chorym dzieciom?
Będąc w liceum przez kilka tygodni pracowałam jako wolontariusz w hospicjum. Mimo poczucia spełnienia, zrezygnowałam, bo moja wówczas ogromna wrażliwość okazała się przeszkodą. Prawdziwy i mocny cios dostałam, gdy w 2011 roku na raka zachorowała moja koleżanka Natalia. Miała tyle planów na życie. Dostała wymarzoną pracę wychowawcy w Domu Dziecka w Pleszewie. Niestety marzenia prysły jak bańka mydlana. A my walczyliśmy o nią i dla niej. Razem z koleżankami zorganizowałyśmy Dzień Dawcy Szpiku. Wtedy zarejestrowały się 384 osoby. Sama też zarejestrowałam się i zostałam potencjalnym dawcą. Niestety Natalia odeszła. Mimo ogromnej rozpaczy, postanowiłam walczyć o swoją codzienność i o codzienność innych. Za każdym razem, gdy pomagam innym, myślę o niej… o mojej Natalce.

Czy gdyby spotkała Pani siebie 3 lata temu, czy coś by Pani zmieniła?
To pytanie prowokuje do przemyśleń. Na pewno wiele rzeczy zrobiłabym inaczej, lepiej.

Jakie jest Pani największe marzenie? Kiedy będzie mogła Pani śmiało powiedzieć, że jest Pan kobietą spełnioną?
Mam zdrowego, cudownego syna, z którego jestem dumna. Mam kilku prawdziwych przyjaciół, za którymi wskoczyłabym w ogień i dzięki którym to ja staję się lepsza. Staram się tak żyć, by nikogo nie zranić. Dużo pracuję i staram się nie wchodzić w żadne schematy. Mimo iż ciągle jestem zawodowo nienasycona wiem, że jeszcze przede mną wiele wyzwań. Czuje się więc kobietą wolną i spełnioną.

Chcesz skontaktować się z autorem informacji? [email protected]