Odpalajcie race i skłotujcie budynki

Anarchiści, choć stanowią promil wszystkich mieszkańców Poznania, potrafią zadbać o swój PR, zgodnie z zasadą: nie ważne co powiedzą, ważne, że będą mówić.

I mówią. Zazwyczaj źle, bo większości nie podoba się fakt, że choć krytykują władze, to nie mają nic przeciwko, by od miasta brać. Inni powiedzą, że w tej dychotomii nie ma nic zdrożnego, bo miasto należy do wszystkich, a święte prawo własności to przeżytek.

W stosunku do anarchistów mam mieszane uczucia i, o zgrozo, bardzo przypominają mi swoim zachowaniem kibiców. Jedni odnowią groby powstańców, drudzy zaś bronią przed czyścicielami lokatorów. Jedni zaatakują skłot, drudzy obrzucają sędzię jajami. Jedni i drudzy lubią też robić z siebie ofiary systemu, mediów, polityków. Wśród jednych i drugich, mimo przepaści ideologicznych, mam też znajomych.

Gdybym posiadał taką moc sprawczą, kibicom pozwoliłbym bezkarnie palić race, a anarchistom dałbym lokal. Wszystko pod jednym warunkiem – z dala od „normalsów”, którym niekoniecznie musi odpowiadać specyficzne zachowanie obu grup.

Nie lubię tylko jednego – kiedy politycy, samorządowcy lub urzędnicy czasem puszczają oko do kibiców i anarchistów. To zwyczajnie nieuczciwe, gdy raz machnie się ręką na bezdennie głupi atak kiboli na skłot, innym zaś bez problemu oddaje się w użytkowanie budynek. Szkoda, że na tych chwilowych porywach „dobroci” rządzących zazwyczaj tracą ci znajdujący się gdzieś po środku. Ale to nie wina ani anarchistów, ani kiboli, tylko władzy.