Ojcostwo, czyli podróż mojego życia!

Od ponad dwóch tygodni jestem tatą. W tym roku skończę 44 lata, więc ktoś mógłby powiedzieć, że to już na tyle dojrzały wiek, by bez większych problemów poradzić sobie w nowej roli. Sęk w tym, że mentalnie jestem na poziomie 20, no może 25-latka i jeszcze do niedawna nie wyobrażałem siebie jako "głowy rodziny". Nie paliłem się zresztą do tego, by zostać tatą. Żona się jednak upierała, a że jestem mało asertywny, to stało się!

Teraz mogę tylko żałować, że tak późno, chociaż te nieco ponad dwa tygodnie całkowicie przewróciły moje życie do góry nogami. Tak, są minusy. Budzę się w nocy, nie wszystkie mecze ligi angielskiej mogę obejrzeć od deski do deski, nie zawsze też wieczorem w spokoju wypiję sobie piwo. No i do tego jeszcze muszę chodzić na zakupy. Tylko, że to wszystko teraz nie ma większego znaczenia. Mateusz już w dniu narodzin stał się numerem jeden i tak już zostanie do końca życia.

Ojcem jestem nadpobudliwym. Takim co po jednym kichnięciu najchętniej pobiegłby z dzieckiem do szpitala na Krysiewicza. A to przecież dopiero początek! Z własnego doświadczenia wiem, że problemy rosną proporcjonalnie z wiekiem dziecka. Aż strach się bać, co będzie dalej. Jak człowiek weźmie jednak takiego malucha na ręce, jak uśnie z nim razem w łóżku, jak zobaczy jego uśmiech, to jest w stanie przezwyciężyć każde problemy.

Może to wszystko brzmi banalne, ale inaczej tego opisać nie potrafię. Mogę jedynie żałować, że tak długo czekałem, żeby na własnej skórze przekonać się, jakie to niezwykłe uczucie być tatą. Ale nadgonię stracony czas. Wyruszam, niczym bohater Hobbita w podróż w nieznane. I już na początku tej drogi wiem, że to będzie podróż mojego życia.