Opadł poziom wody w zbiorniku i Jezioro Solińskie odsłoniło ludzkie kości. Internauci są zbulwersowani [ZDJĘCIA]

Susza doprowadziła do znacznego spadku poziomu wody w Jeziorze Solińskim, dzięki czemu zaczęło ono odsłaniać swoje tajemnice. Wyłaniać zaczęły się pnie ściętych drzew i dno jeziora. Z toni wychynęły też kości pogrzebanych mieszkańców zalanych wsi, które spoczywały na cmentarzyskach. To nie pierwszy taki przypadek nad Jeziorem Solińskim.

Dariusz Ginter, mieszkaniec Wetliny, natknął się na kości przypadkowo. Od razu powziął podejrzenie, że mogą to być ludzkie kości, ale rozpoznania dokonała znajoma archeolog. Kości zostały więc pogrzebane z godnością w wyżej położonym, bezpiecznym miejscu.

– Na pewno w tym miejscu jest więcej szczątków ludzkich, ale nie rozgrzebywałem ziemi – podkreśla mieszkaniec Bieszczadów. – Podejrzewam, że są to kości ludzi żyjących 200 – 300 lat temu, gdyż prawdopodobnie nie byli grzebani w trumnach.

Ujawnienie faktu znalezienia kości wywołało sensację w mediach społecznościowych, ale Dariusz Ginter nie ujawnia lokalizacji cmentarzyska, z obawy, by pchani niezdrową sensacją poszukiwacze nie chcieli ich odgrzebywać. Rozpoczęła się natomiast dyskusja nad przeszłością i postawą decydentów, w czasach, gdy zbiornik był zalewany.

Zaporę w Solinie, dzięki której utworzono największy sztuczny zbiornik w Polsce, oddano do użytku 22 lipca 1968 roku, w święto manifestu PKWN. Prace trwały zaledwie 6 lat. Dla ludzi z wysiedlonych wsi, prawie 3 tysięcy osób, był to prawdziwy dopust Boży, choć dobytek, który posiadali był bardzo nędzny. Wysiedlenie było jednak końcem znanego im świata.

– Wraz z inżynierami i robotnikami do wiosek zaplanowanych pod zalanie wkroczyły ekipy ekshumacyjne. Musiano przenieść cmentarze i tak też zrobiono, choć zaraz po zakończonych pracach pojawiły się wątpliwości, czy odkopano wszystkie groby. Mimo to dalszych ekshumacji nie przeprowadzono i dopiero lata później okazało się, że pracownicy i ich nadzorcy popełnili szereg błędów. Pozostawili na pastwę losu cmentarz w Sokolem, bo – jak sądzili i jak wynikało z obliczeń ekspertów – woda nigdy nie miała sięgnąć pagórka z nagrobkami. Sięgnęła, a piszczele i czaszki wypłukiwała z podmywanej skarpy jeszcze w kilkadziesiąt lat po otwarciu zapory – podkreśla Krzysztof Potaczała, autor tekstu, który powstał w 2018 roku z okazji 50-lecia zapory.

– Jako osoba, której przodkowie żyli w jednej z zalanych przez zalew wsi, cały jestem w złości. Brak już sił, by znowu piętnować bezduszność i obojętność zarówno dawnych i obecnych decydentów, obecnych mieszkańców (ta lista powinna być długą). Zachwycanie sìę krajobrazami, jadłem – to trochę za mało by nazywać siebie miłośnikiem Bieszczad. Taniec na kościach zawsze pozostanie symbolem barbarzyństwa – napisał w mediach społecznościowych Piotr Tyma, członek Zarządu Głównego Związku Ukraińców w Polsce.

– Całe Bieszczady, całe Snyderowskie „skrwawione ziemie” pełne są ludzkich szczątków... – zauważa inny z internautów. – Pamiętać o tych, co je tam porzucili to jedno, a żyć dzisiaj i cieszyć się życiem to co innego.

Zobacz też: Polskie "Malediwy" niedaleko portu Kuźnica