Duet dramaturgiczno-reżyserski znany jest ze swoich lewicowych, by nie powiedzieć lewackich poglądów. I dlatego można się było spodziewać, że w „Bitwie Warszawskiej 1920” nie chodzi im o historię , o to kto miał wtedy rację. Nie są rekonstruktorami, którzy przebierają aktorów w stroje z epoki, zagłębiają się w analizy historyków. Dla nich to pretekst do teatralnej polityki historycznej.
Demirski i Strzępka potraktowali „Bitwę Warszawską” jako pretekst, aby powiedzieć nam o nas, żyjących między Odrą a Bugiem, o naszych przywarach. Autorzy spektaklu cały czas aktualizują wydarzenia historyczne, podkreślając, że wielkie bitwy, wygrane czy przegrane, niczego w narodzie, w społeczeństwie nie zmieniają. Najczęściej zostaje pustka.
„Bitwa Warszawska” to również sukces aktorów. O ile Michał Majnicz, kreśli karykaturalną kreską postać Piłsudskiego, o tyle Marcin Czernik szkicuje Feliksa Dzierżyńskiego nieco innymi kolorami niż te, do których nas wcześniej przyzwyczajono. Rewelacyjny był Krzysztof Globisz, obojętnie czy tedy, kiedy jako Witos tuż przed bitwą jechał na żniwa, czy jako charyzmatyczny ks. Skorupka... wreszcie znakomity Juliusz Chrząstowski w roli Władysława Broniewskiego. Wiadomo, mężczyźni grają główne role w bitwie, ale spektaklu by nie było, gdyby nie rewelacyjna Dorota Pomykała w roli Polskiej Mamy i Marta Ojrzyńska w roli Aktorki.
„Bitwa Warszawska” to spektakl przejmujący. Poważny i śmieszny. Ważny.
„Bitwa warszawska 1920”
Paweł Demirski, reżyseria Monika Strzępka, scenografia Michał Korchowiec, muzyka Jan Suświłło, choreografia Cezary Tomaszewski, Bliscy Nieznajomi, 15 czerwca
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
