Sąsiedzi komunikują się między sobą na kartkach. Raz jest komunikat o głośnym seksie, raz o złodziejach w piwnicy

Blok w Bydgoszczy to tylko jedna klatka schodowa, prowadząca do ośmiu mieszkań. Mieszkańcy tego małego bloku, w większości emeryci, mieli jednak niemały problem: ktoś ośmiela się zakłócać ciszę nocną. Zwłaszcza w weekendy od trzech czy czterech tygodni słychać było „ochy” i „achy” i inne jęki. Kochankowie, wiadomo, nie spali, ale jednocześnie pół małego bloku spać nie mogło. Właśnie przez te westchnienia i okrzyki zadowolenia.

O tyle dziwne, że w bloku dwie osoby są samotne. To wdowa i rozwodnik i na pewno nie mają się ku sobie. Lokatorzy pozostałych sześciu mieszkań żyją natomiast w stałych związkach, w przypadku niektórych to nawet półwieczne małżeństwa, bo państwo już grubo po siedemdziesiątce. Nawet gdyby zebrało im się na miłość, to nie z taką częstotliwością i nie na taką głośną.

Jeden pan, emerytowany wojskowy, przystawiał do ścian szklanki i nasłuchiwał, gdy TO się działo. Badanie, przeprowadzone przez byłego żołnierza w kilkunastu punktach w pokojach, nie pozwoliło wskazać winowajców.

Lokatorzy się zmówili, zebranie pod blokiem zorganizowali. Miało dotyczyć przepełnionych śmietników i nowych opłat za telewizję kablową, ale nadarzyła się jeszcze jedna sprawa bieżąca do omówienia - owe „ochy” i „achy”. Pomysłodawcy blokowego spotkania liczyli, że w ten sposób rozwiążą zagadkę: jeden sąsiad (albo sąsiadka) nie przyjdzie, bo będzie mu wstyd, że w jego mieszkaniu uprawia się głośną miłość. On będzie sprawcą.

O dziwo, stawili się dumni reprezentanci wszystkich mieszkań, zatem wśród zgromadzonych musiał być i ten, z którego domu nocne krzyki rozkoszy się wydobywały. Nikt się nie przyznał, za to każdy głośno przekonywał, jakie to gorszące dla otoczenia. Nazajutrz rano dało się zauważyć kartkę na drzwiach wejściowych do klatki schodowej.

To był wydruk komputerowy, anonim: „Lokatorów proszę o niezakłócanie ciszy nocnej głośnym uprawianiem swojego seksu”.
Po południu na kartce ktoś dopisał, znowu anonimowo, zwracając się do autora wydruku: „A zazdrościsz?”.

Zazdrościł czy nie zazdrościł, temat ucichł. Dosłownie, bo przez kolejne noce i później „ochów” i „achów” nikt nie słyszał. Widać, po zebraniu blokowym się opamiętał. Ktoś tam podejrzewał, że może jednak wspomniany rozwodnik poznał panią i z nią tak figlował. Nikt z sąsiadów tej kobiety za dnia nie widział, za to wcześniej słyszał nocą. Rozwiedziony sąsiad się wypierał i obraził za pomówienia.

Kartka dawno zerwana z drzwi. Do teraz nie wyjaśniono, u kogo w mieszkaniu baraszkowali kochankowie. Podobne kartki jednak widać w innych lokalizacjach.

W bloku w Bydgoszczy, ale już innym niż ten od „ochów” i „achów”, ktoś w tym tygodniu nakleił na drzwiach komunikat: „Proszę zamykać drzwi od piwnicy!!!! Krąży złodziej - i to sąsiad!!!”. Pozostali lokatorzy nie wiedzą, kto jest autorem przestrogi, ani kto jest złodziejem, bo im z piwnic nic nie ubyło. I nie słyszeli, żeby sąsiadom cokolwiek zniknęło.

Ponoć dobry sąsiad to skarb, a jednak z analiz wynika co innego. Gdy Centrum Badania Opinii Społecznej wzięło pod lupę stosunki sąsiedzkie, okazało się, że aż 83 proc. Polaków utrzymuje ze swoimi sąsiadami jedynie kontakty grzecznościowe, a więc mówią sobie „dzień dobry” i to by było na tyle. Co trzeci respondent odpowiedział, że z sąsiadami odwiedzają się nawzajem, zapraszają na imieniny i inne gościny. 6 proc. ankietowanych przyznało, że są skonfliktowani z sąsiadami.

Ci ostatni żyją często, jak filmowi Kargul z Pawlakiem. Tyle, że to sceny z życia wzięte, nie z komedii. Jak już, to z komediodramatu, nawet horroru.

Lokatorzy dwóch bloków, zarządzanych przez dwie różne wspólnoty mieszkaniowe w Bydgoszczy, toczyli wojnę o parking. Na placu, należącym do jednej wspólnoty, swoje samochody stawiali i lokatorzy z tego bloku, i z bloku „przeciwnika”. Na parkingu ustawiono tabliczkę „Teren prywatny”, żeby zmotoryzowani mieszkańcy bloku obok nie parkowali. Tamci bez parkingu, w ramach odwetu, postawili na swoim terytorium tabliczkę „Zakaz wyprowadzania psów”. To znaczy: obcych psów, czyli z bloku obok, bo czworonogi z bloku, który ma swój spacerniak, mogą z niego korzystać. Sąsiedzki konflikt międzyblokowy dotknął nawet dzieci. Rodzice stwierdzili, że na plac zabaw powinny wchodzić tylko te z ich bloku, zaś z sąsiedztwa były przeganiane.

W całej Polsce zdarzają się podobne akcje. We Włodawie (województwo lubelskie) dwie rodziny zamieniły sobie nawzajem życie w cyrk. Do tego stopnia, że jak jednej rodzinie zdechła kura, to podała do sądu drugą familię, oskarżając ją o śmierć drobiu. Nawet sekcję zwłok kura miała przeprowadzaną. Pech, niczego nie wykryto. Zwaśnieni przedstawiciele rodzin spotykają się częściej w sądzie niż widują na podwórku, przez płot.

A propos płotu (znowu Lubelszczyzna): dwie rodziny przez ćwierć wieku walczyły (w tym ponad 7 lat w sądzie) o płot między ich działkami. Był czas, że przy sobie, niemal równolegle, stały trzy płoty. Pierwszy to ten stary, 90-metrowy. Drugi - postawiony przez pierwszą rodzinę, według swojej wizji, trzeci zaś - zamontowany przez drugą rodzinę w oparciu o koncepcję własną. Sąd, prokuratura, geodezja, urząd gminy oraz sąsiedzi tychże sąsiadów zaangażowali się w spór.

Jak podobny konflikt wybuchł w Małopolsce, rolnik się nie patyczkował. Ogrodzenie, które według niego sąsiad bezprawnie postawił, rozjechał traktorem.

W innej wsi toczyła się batalia o siano. Gospodarz po żniwach ustawił stóg na swojej działce, ale zbyt blisko domu sąsiada za miedzą. Interweniowały policja i straż pożarna. Rolnik musiał przesunąć stóg o 20 metrów. Tak zrobił, ale sąsiad (właściwie strony są dalekimi krewnymi) uznał, że stóg w ogóle tutaj nie powinien stać. Właściciel stogu poradził tamtemu, że skoro mu się nie podoba, niech dom przestawi, bo on stogu - na pewno nie.

Sąsiadki z Otwocka pokłóciły się o pranie. Jedna oskarżała drugą, że ta pierze specjalnie, na złość, często, a wtedy ona spać nie może.

Druga się odcinała: - Ja piorę w dzień, a śpi się w nocy.

Spółdzielnia mieszkaniowa sprawdziła pobór wody i prądu u pani rzekomo zbyt często piorącej. Zużycie wody i prądu nie różniło się od przeciętnego. Częstotliwość pracy pralki mieściła się w normie.

Niekiedy sąsiedzi stoją po tej samej stronie barykady. Lokatorzy z bloku pod Opolem walczyli ze spółdzielnią mieszkaniową. Otóż postawiła ona ławkę w odległości 3 metrów od okien mieszkańców. Tyle, że ci jej nie chcieli. Spółdzielnia przekonywała, że lokalizacja ławki jest zgodna z Prawem budowlanym i przepisami spółdzielni. Sprawa trafiła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Ławka miała służyć integracji mieszkańców bloku, a stała się przyczyną dezintegracji.