Strzał w dziesiątkę. Crowbar - "Symmetry in Black" [RECENZJA PŁYTY]

Crowbar to jedna z nielicznych prawdziwych marek dzisiejszego metalu. Zespołu Kirka Windsteina nie da się, ot tak, porównać do kilku innych nazw i tym samym wyczerpać temat. Jego bezlitośnie niskie i ponure brzmienie pozna się w każdej części globu. Nawet w Polsce, której wielu mieszkańców Nowego Orleanu nie potrafi pewnie nawet wskazać na mapie. Jeśli natomiast ktoś słyszy nazwę Crowbar po raz pierwszy, to sięgnięcie po dziesiąty w jego dyskografii album "Symmetry in Black" może być niezłym początkiem nowej znajomości.

Album ten zawiera w sobie bowiem wszystkie cechy nowoorleańskiej ikony sludge'u w wydaniu najlepszym od czasu płyty "Sonic Excess in Its Purest Form". Mamy wolne, choć niezwykle motoryczne riffy, które w otwierającym "Walk With Knowledge Wisely" brzmią nad wyraz dumnie i szlachetnie. Głos Windsteina po raz kolejny uosabia wszystkie bolączki świata i trud ludzkich zmagań, lecz daleko mu do próżnego użalania się nad sobą. Częściej zdarza mu się służyć dobrą radą ("put an end to what poisons you") doświadczonego przez życie 49-latka.

Wygląda na to, że opuszczenie przez Kirka nowoorleańskiej supergrupy Down przysłużyło się obu formacjom. Podczas gdy wydana kilka dni temu EPka "Down IV Part II" to wyraźny powrót do formy i stylowa dawka niewymuszonego hard rocka (czego nie można powiedzieć o poprzedniczce), "Symmetry in Black" daje obraz Crowbar najbardziej skoncentrowanego od lat. Przy zachowanym firmowym ciężarze zespołu, stosunkowo sporo tu melodii. Refrenowi "The Taste of Dying" niedaleko do melancholii Alice in Chains, a następny w kolejności "Reflection of Deceit" zaskakuje harmonią na miarę tej z niezapomnianego "The Lasting Dose". Jeśli zaś dodamy do tego jak zwykle świetne partie bębnów, hardcore/punkowe wtrącenia i mięsiste brzmienie całości, to werdykt jest jeden: majstersztyk i strzał w sam środek tarczy.