Agnieszka Goździejewska

– To, co ma na buzi, to pewnie dziś przez zabawkę – mówi pani ze żłobka. Patrzę na ledwo widoczną rysę na policzku. – Bo jak się uprze, że chce się czymś bawić, to nie ma przeproś. No i podszedł do Konrada, i sobie tę zabawkę wziął. A to po tym – opowiada lekko zakłopotana.

– Ale ty zadzwoń, bo… bo ja się popłaczę – proszę Przyjaciela Mego. Nerwowo patrzę w ekran komputera i myślę o tym, że Janka nie ma. Nie ma go tu, przy mnie.

Od Nowego Roku szykuje się nam rewolucja. Mama wraca do pracy, a Młody Człowiek idzie do żłobka.

– No idź! Masz, czego chciałaś. Łkałaś nocami, że nie masz – śmieje się Przyjaciel Mój. Idę do pokoju, z którego raz po raz dochodzi „mmm-mmm” „emm-mmm”. Między onomatopejami pracującego silnika wypada jedna „ma-ma”. A potem druga.

Pewnego dnia Nasz Syn postanowił coś powiedzieć. „Ta-ta” – zaczął nieśmiało. Później już nadawał jak nakręcony: „Ta-ta, ta-ta, ta-ta”. – No tak – mówię – ja tu przez pół roku siedzę z Tobą w domu, a Ty co? „Ta-ta”. Wielkie dzięki, Synu! Uśmiecha się z otwartą buzią.

– Witaminy zjadł, marchew też, zaraz pewnie pójdzie spać – melduje Przyjaciel Mój, gdy zbiera się do pracy. Przed nami kolejny zwykły dzień.

Ogromną chęć do przemieszczania się Nasz Syn wykazywał dużo wcześniej. Przewracał się wtedy na brzuch, zakotwiczał nogami o szczebelki łóżka i w przedziwny sposób przesuwał się w inny kąt posłania. Co ciekawe najbardziej ruchliwy okazywał się… gdy spał. Nie było nocy, żebyśmy nie znaleźli go leżącego w poprzek łóżka, obok poduszki.

Zdarzyło Wam się kiedyś wykąpać dziecko w skarpetkach? Mnie też nie. Przyjaciel Mój jest mistrzem w robieniu rzeczy, które nie śniły się nawet filozofom. A ile przy tym mamy radości! Razem.

Tak to już jest. Z dziećmi nic nie zaplanujesz – stwierdziła Siostra Przyjaciela Mego. Wtedy kolejna faza bólu napłynęła do buzi Janka i zaczął płakać.

- Ale je! – wołam zachwycona. – I jak mu smakuje! Mój Smakosz Kochany! - tak było z naszą pierwszą kaszką.

Kto wymyślił zmianę czasu? Wiecie? Ja też nie. Ale jedno jest pewne: nie miał dzieci.

- Dobrze widzieć, że się spełniasz jako matka – powiedziała Moja Mama na pożegnanie. Spełniam się? Nigdy o tym nie myślałam.

– Aga – zaczepia Przyjaciel Mój w nocy, czym przyprawia mnie niemal o zawał serca. – bo on tak wzdycha przez sen… Jakby płakał… – Pierwszy raz coś takiego słyszysz? – pytam zdziwiona i jeszcze trochę wystraszona. Przyjaciel Mój Przejęty kiwa głową. – To nic. Coś mu się śni po prostu. Trzeba go pogłaskać po główce, to się przestanie bać.

- Chodź, coś zobaczysz! Chodź! – wołam Przyjaciela Mego. Wołam go na pokaz rodem z National Geographic. Chcę, żeby też był dumny z tego, co zobaczy. Żeby był dumny, jak ja.

Świat pędzi do przodu, sześciolatki idą do szkoły, a my mamy już za sobą postrzyżyny i pierwsze męskie rozrywki.

I pomyśleć, że jak zabieraliśmy go ze szpitala, to się w tym topił. A zaraz będzie za małe – mówię Przyjacielowi Memu, wskazując na niebieski kubraczek z uśmiechniętym hipopotamem i innymi zwierzątkami, które zgodnie wykonują poranną gimnastykę.

- Co? Boisz się ze mną zostawić Jasia? – pyta Katarzyna przed przełomowym wieczorem. – Poradzi sobie. Wierzę w niego - mówię.

- Póki jest na mleku matki, dziecko ma największą odporność – stwierdził Przyjaciel Mój Mądry w kontekście bakterii i innych „brudów” otaczających Naszego Synka. Ważąc na słowa Przyjaciela Mego, nie szczędzę Ludzikowi kontaktu z zarazkami. A niech ma!

Nasz Syn nieświadomie należy do legendarnej organizacji - do zrzeszenia grzecznych dzieci. Lubi się kąpać, czesać i ubierać. Płacze tylko, gdy mu się poważnie chce jeść i gdy się czegoś wystraszy. Z nim „obsługa niemowlaka” przypomina obsługę nowego telefonu. A każdy wie, że nowe telefony czasami skrywają swoje funkcje.

– Że tak tradycyjnie w sprzyjających okolicznościach zapytam: była dziś kupa? – postawił pytanie Przyjaciel Mój Zaniepokojony pomiędzy czerwonym barszczem a pierogami. – Była – mówię. – Taka bardziej zwarta, mniej zielona, taka musztardowo-żółta – dodaję przegryzając kolejny kęs.

– Podnoszę go – a na twarzy wszystkie troski tego świata. Ściągam pieluszkę, a ten… sika na mnie w najlepsze. A śmieje się! Całym sobą. Gęba otwarta, dziąsła na wierzchu… – opowiada Przyjaciel Mój Troskliwy o pewnej zmianie pieluszki. Tego dnia Syn obsikał Ojca dwa razy. Ot, taka sytuacja.

- Możesz mi podać ten taki ten, co leży tam w tym..? – zwracam się do Mego Przyjaciela i już wiem, że po raz kolejny spojrzy na mnie jak na debila. – A konkretnie o co ci chodzi? – pyta. Ja się denerwuję, bo rzeczony „ten” potrzebny jest mi już-w-tej-chwili. Problem w tym, że nie wiem, jak go nazwać.