Tak może wyglądać stadion im. Edmunda Szyca w Poznaniu. Plany robią wrażenie!

Konkurs na zagospodarowanie stadionu im. Edmunda Szyca i terenów wokół dawał uczestnikom koncepcyjną możliwość na zagospodarowanie blisko 46 ha terenu znajdującego się między ulicami: Królowej Jadwigi, Droga Dębińska, o. M. Żelazka i Dolna Wilda. Do konkursu zgłosiło się 77 pracowni, 26 zespołów złożyło opracowania studialne.

Zwycięzcami okazało się studio Fikus z Gliwic w składzie: Michał Fikus, Anna Fikus-Wójcik, Magdalena Andrzejczuk i Magdalena Kujawa. Otrzymali oni nagrodę w wysokości 100 tys. złotych. Drugie miejsce zajęło studio dziękuję z Warszawy. Otrzymało za to 25 tys. zł. Trzecie miejsce zdobyła Pracownia Autorska i Biuro Prawne H.J. Buszkiewicz z Poznania, która otrzymała 15 tys. zł.

Według zapewnień, zwycięska koncepcja zostanie wykorzystana do dalszych prac projektowych.

W projekcie założono, że w miejscu dawnego stadionu i okolicach powstanie park Wilda. W miejscu boiska miałaby powstać strefa ciszy, która dzięki odizolowaniu terenu od reszty otoczenia ma skłaniać do podziwiania natury i refleksji. Na płycie ma znaleźć się także niewielki akwen, będący również zbiornikiem retencyjnym z roślinnością wodną i nawodną. Według założeń, będzie to doskonała przestrzeń dla tworzenia siedlisk przez zwierzęta. Jest to pożądany efekt, bo w związku ze zmianami klimatycznymi, twórcy projektu stawiają także po bioróżnorodność. Obok akwenu ma się znaleźć także ogród deszczowy, a na większości płyty umieszczono łąkę kwietną.

Nad wszystkim miałaby zostać wybudowana kładka spacerowa dostępna od wejścia wschodniego i południowego. Wzdłuż niej byłyby także podesty, trybuny i miejsce pomnika upamiętniającego ofiary obozu pracy.

Na koronie wału stadionu projektanci i przewidzieli ścieżkę widokową dostępną ze schodów i windy. Dostępność dla osób z różnego rodzaju niepełnosprawnościami jest także ujęta w projekcie. Autorzy koncepcji stosowali się do zasad uniwersalnego projektowania, by zapewnić dostępność i atrakcyjność dla wielu grup społecznych. Stąd więc pochylnie, kładki pieszo-rowerowe, strefy wspinaczkowe, seniora czy sportowe.

Koncepcja zakłada również uzupełnienie istniejącej już zabudowy budynkami wielofunkcyjnymi, w tym akademików, otwartych boisk i parkingów podziemnych.

Zastępca prezydenta Poznania Bartosz Guss przekazuje, że ogłoszenie wyników konkursu w tym terminie nie jest przypadkowe, bo zbiega się w czasie z pracami miasta związanymi z uchwalaniem studium, co najpewniej nastąpi na początku lipca. Kolejnym etapem jest zmiana miejscowego planu zagospodarowania przestrzeni.

- Plan sprzed lat był ważny, bo zabezpieczył ten południowy klin przed zabudową, ale nie antycypował przyszłości i rozwiązań zwycięzców prac konkursowych, dlatego musimy dokonać zmiany planu. To jest około kilkunastu miesięcy. Za około dwa lata możemy przystąpić już do koncepcji realizacyjnych. Za około 6 lat, to jest realna perspektywa, żeby ten teren się faktycznie zaczął zmieniać dla mieszkańców

- tłumaczy Bartosz Guss, który dodaje, że realizacja takiego przedsięwzięcia wyniesie dla miasta ok. 200 milionów złotych. Taka kwota powinna wystarczyć na zorganizowanie centrum przestrzeni, która obejmuje ok. 10 ha.

Realnie patrząc, mieszkańcy mogą spodziewać się ostatecznego efektu dopiero za 10-15 lat.

Obiekt zaprojektował Sylwester Pajzderski, stadion miał być przygotowany na 20 tys. osób i składać się z dwóch otwartych półkoli oraz dwóch krytych trybun wzdłuż dłuższych bloków. Ostatecznie wybudowano go w 1929 roku na Powszechną Wystawę Krajową. W tamtych czasach było to ogromne przedsięwzięcie, a budowla robiła imponujące wrażenie. To była jednak tylko fasada, bo ciężkie, żelbetonowe trybuny opierały się na drewnianym rusztowaniu. Dodatkowym problemem było to, że teren stadiony znajduje się na podmokłym gruncie. Konstrukcja zaczęła się osuwać pod ciężarem publiczności.

Podjęto próby remontu, ale wady zarówno w projekcie, jak i wykonaniu były zbyt duże. W 1937 roku zdecydowano się na ponowną budowę w następnym roku i zaplanowano je na trzy lata. Później wybuchła wojna i nikt nie myślał o remoncie stadionu miejskiego na Wildzie. To też najpewniej najmroczniejszy czas stadionu, bo w czasie II wojny światowej funkcjonował tutaj nazistowski obóz pracy przymusowej dla osób pochodzenia żydowskiego, w tym Żydów przeniesionych tutaj z terenów III Rzeszy. Według szacunków przeszło przez niego blisko 2 tysiące osób, które wykonywały prace drogowe, przewoziły ziemię z Łęgów Dębińskich na ulicę Dolna Wilda.

Po wojnie wrócono do pomysłu odbudowy stadionu. W 1946 roku zrekonstruowano dokumentację techniczną i stworzono nowy plan budowy stadionu. W latach 1950-1957 drewniane rusztowania zastąpiono wałami ziemnymi, a stadion powiększono tak, by na miejscu dla publiczności zmieściło się 60 tys. osób. W pracach uczestniczyli także robotnicy z Zakładów Cegielskiego. Otwarcie stadionu im. 22 lipca odbyło się w 1957 roku.

Na stadionie grały największe gwiazdy piłki nożnej. Nie tylko piłkarze Lecha i Warty, ale też dziesięciokrotnie reprezentacja Polski. Gole zdobywali m.in. Kazimierz Deyna, Grzegorz Lato czy Henryk Kasperczak, a jako ostatni bramkę dla Polski strzelił Zbigniew Boniek w meczu przeciwko Szkocji. Wydarzenia na stadionie biły rekordy popularności. 25 czerwca 1972 roku, gdy Lech Poznań awansował do I ligi, na trybunach zebrało się 60 tys. osób. Pobito ówczesny rekord frekwencyjny kraju w meczach II ligi.

Okres transformacji to dla stadionu im. Szyca początek końca. Ze sponsorowania Warty zrezygnowały Zakłady Hipolita Cegielskiego, co miało bezpośrednie przełożenie na stan obiektu. W 1994 roku stadion został jednak przejęty przez HCP. Fabryka
w 1995 roku zrzekła się prawa wieczystego użytkowania na rzecz Skarbu Państwa i zrezygnowała z zapłaty z budynki i urządzenia znajdujące się tam.

Później wszystko zostało przekazane Warcie na cele niezwiązane z działalnością zarobkową na 99 lat. Za budynki oczekiwano zapłaty tysiąca złotych. Stadion w 1998 roku został opuszczony, bo klubu nie było stać na jego utrzymanie. Warta przeniosła się na stadion przy Drodze Dębińskiej. W tym samym roku klub podpisał umowę z duńską firmą Thorkild Kristensen Polska (później TK Development) i zobowiązał się do wystąpienia o zmianę planu zagospodarowania przestrzennego, by nabywca mógł wybudować centrum handlowo-usługowe lub mieszkania. Transakcja opiewała na przeszło 5 mln dolarów.

Według doniesień, w 2016 roku trwały już bowiem wstępne rozmowy Mariusza Wiśniewskiego, zastępcy prezydenta z przedstawicielami TK Development. Konflikt dotyczył ceny nieruchomości, bo miasto chciało ją odkupić za mniej niż 10 mln zł, na co nie godziła się firma, która oszacowała jej wartość na blisko 17 mln zł. Ostatecznie, w 2018 roku miasto przejęło od użytkownika wieczystego obiekt wraz z terenem o powierzchni ponad 6,5 ha za cenę 152 zł za mkw., czyli łącznie 10 mln zł.

Jesteś świadkiem ciekawego wydarzenia? Skontaktuj się z nami! Wyślij informację, zdjęcia lub film na adres: [email protected]

Obserwuj nas także na Google News