Tak zmieniał się Poznań przez wieki. Zobacz! [MAPY, FILM]

PRZECZYTAJ TAKŻE:
Historia Poznania na mapach. Tylko w dodatku XXL

Najpierw niewielki gród strażniczy, który stopniowo zmieniał się w potężną warownię. Jej mury miejscami miały grubość 25 metrów. Prawdopodobnie to właśnie tam, Mieszko I i Dobrawa przyjęli chrzest. Stały rozwój sprawił, że na terenach obwarowanego podgrodzia osiedlali się rzemieślnicy i rolnicy, którzy pracowali na potrzeby dworu. Dzięki temu Mieszko zdobyte złoto mógł przeznaczać na utrzymanie drużyny książęcej, a nie zaspakajanie bieżących potrzeb. W Poznaniu ukształtował si dzięki temu zaczerpnięty z zachodu model, w którym władca "miał wszystko czego potrzebował, by nie musiał o to prosić".

W takiej formie Poznań przetrwał do 1253 roku (rozwijały się wsie dookoła grodu), czyli do czasu nadania mu praw miejskich. Na krótko przed lokacją na lewym brzegu Warty, w skład poznańskich osiedli wchodziły: Wierzbice (Wilda), Rybitwy (obecnie Rybaki), Rataje, Winiary z winnicą książęcą (na miejscu późniejszej cytadeli), oraz wsie biskupie: Piotrowo i Zawady. Taka sytuacja nie sprzyjała jednak obronie. Dlatego zapadła decyzja o stworzeniu silnego ośrodka, na zupełnie nowych zasadach.

W średniowiecznym Poznaniu rynek i jego mieszkańcy odgrywali specjalną rolę. Obwiedziony murem miejskim był węzłem komunikacyjnym międzynarodowych dróg, wiodących z Niemiec na Litwę i Ruś czy z Wielkopolski na Pomorze Zachodni, łącząc jednocześnie liczne szlaki lokalne. Pod koniec XIV wieku nadszedł okres wielkiego rozkwitu Poznania. Oznaczał powstanie nowych osiedli, takich jak m.in. Nowa Grobla, Piaski, św. Marcin czy św.Wojciech. Mapa Poznania stale się jednak zmieniała. Jednym z powodów były klęski żywiołowe. Stopniowy upadek oznaczały także XVII-wieczne wojny. Miasto zaczęło się po nich dźwigać z ruiny dopiero w XVIII wieku.

Gdy w XIX wieku prusacy rozpoczęli fortyfikowanie miasta, ich ograniczony zasięg sprawił, że poza murami znajdowały się osady św. Jana, Zawady, Rataje, czy Wilda. W 1884 roku Poznań wchłonął jednak Piotrowo i Berdychowo i w ten sposób obszar miasta obejmował 943 hektary.

Poznań stopniowo rozszerzał też swoje wpływy gospodarcze. Gdy w 1918 roku, po Powstaniu Wielkopolskim Poznań przejmowała polska administracja, miasto miało powierzchnię 3401 hektarów. Wówczas przystąpiono także do dalszego burzenia systemu poniemieckich fortyfikacji. To pozwoliło na przyłączenie do Poznania w 1925 roku siedmiu gmin: Główną, Komandorię, Rataje, Małą Starołękę, Dębiec, Winiary oraz Naramowice.

W okresie Dwudziestolecia Międzywojennego wzrasta liczba ludności, by w 1939 roku wynieść 285 tysięcy. Wówczas oprócz rozbudowy dołączonych osiedli, utworzono także nowe - Warszawskie i Grunwaldzkie. Władze okupacyjne postanowiły rozciągnąć miejską jurysdykcję na te obszary, gdzie znajdowały się obiekty ważne z punktu widzenia potrzeb wojennych. Dlatego w granicach Poznania znalazły się: Fabianowo, Junikowo, Ławicę, Krzyżowniki, Strzeszyn, Antonin, Chartowo, Kobylepole, Żegrze, Szczepankowo, Minikowo, Spławie i Krzesiny. W ten sposób obszar miasta zwiększył się do 22,578 hektarów. Równocześnie liczba mieszkańców wzrosła do 318 tysięcy.

Więcej czytaj w czwartkowym dodatku XXL

Chcesz skontaktować się z autorem informacji? [email protected]