Teatr Polski w Poznaniu: Recenzja ze spektaklu "Dr@cula. Vagina Dentata"

Autorki Dr@cula. Vagina Dentata” pokazują, że wampiry czyhają na każdym kroku: w kościele (znakomita scena spowiedzi), w rodzinie, w polityce (lider Partii Sytych), w klubach… i w samej bohaterce. W opisie rzeczywistości odwołują się do klisz popkultury, świata medialnego i przede wszystkim języka. Znakomite są fragmenty napisane polsko-angielsko nowomową z chatów.

Scenariusz „Dr@cula. Vagina Dentata” przypomina konstrukcją kompozycję koncertu na skrzypce i fortepian. Z tą tylko różnicą, że instrumenty nie są przypisane do wykonawców (bohaterów). Raz Alicja gra partię solową skrzypiec, innym razem - partię akompaniamentu, raz Alicję gra Paweł Siwiak, za chwilę wciela się w nią Piotr B. Dąbrowski. Zabrzmi to banalnie, ale przez prawie półtorej godziny jesteśmy świadkami koncertu gry aktorskiej. Obsadzenie w roli Ali mężczyzny to świetny pomysł inscenizacyjno-ideowy a nie tani zabieg pod publiczkę. Nieustanna gra z płciowością, podważanie stereotypów przypisanych kobiecie i mężczyźnie to kolejny głos w toczącym się dyskursie o gender. To nie jest ideologia, to nie jest polityka, ale problem głębokoludzki, z którym wielu musi się zmierzyć. Autorki nie uprawiają na scenie polityki. Mówią poważnie a czasami zabawnie, chociaż śmiech grzęźnie natychmiast w gardle.

W scenariuszu Makowskiej i Biziuk, jak w każdym koncercie skrzypcowym, jest miejsce na kadencję, czyli fragmenty, w których wykonawca może popisać się swoją wirtuozerią, dodać coś od siebie. I aktorzy to wykorzystują, by wejść w reakcję z publicznością. Robią to po mistrzowsku.

Dramat Agnieszki Makowskiej i Agaty Biziuk daje szansę aktorom, ale Paweł Siwiak i Piotr B. Dąbrowski pogłębiają postaci. Widać to w warstwie psychologicznej i tej czysto zewnętrznej. Każda postać jest dopracowana w detalach. Niejedna kobieta chciałaby się poruszać na kilkunastocentymetrowych szpilkach jak Piotr B. Dąbrowski.

Teatr Polski w Poznaniu: Agnieszka Makowska, Agata Biziuk "Dr@cula. Vagina dentata", reżyseria Agata Biziuk, scenografia Marika Wojciechowska, choreografia Anita Podkowa, muzyka Piotr Klimek, 18 grudnia 2013 r.