To mnie wkurza

Powoli oswajamy się bowiem z faktem, że nasze państwo nie poczuwa się do obowiązku opieki nad chorymi, zrzucając to na obywateli. Z radością czytamy potem, że udało się zebrać kolejne 100 tysięcy na operację i uratować kolejne dziecko. Rzadziej myślimy o tych, którzy nie potrafią się przebić ze swoim problemem, nie umieją poprosić o pomoc, tracą dzieci lub sami umierają.

Pewnie, gdyby ta sytuacja była europejskim standardem, łatwiej byłoby się z nią pogodzić. Niestety, nie tylko w tej kwestii polskie standardy odbiegają od cywilizowanych. Niedawno w Belgii zmarła znajoma, schorowana staruszka. W ostatnich latach częściej niż dotąd musiała odwiedzać lekarza, przechodzić badania, kupować lekarstwa. Za wszystko zapłacił tamtejszy NFZ. W ostatnich miesiącach, gdy już nie wstawała z łóżka, dwa razy dziennie odwiedzała ją pielęgniarka, której także płaciło państwo. Syn znajomych miał to szczęście, że wyjechał do pracy do Francji i tam, gdy ciężko zachorował, trafił do szpitala. Operacja kosztowałaby setki tysięcy, gdyby choroba dopadła go w Polsce. Tam nie zapłacił ani centa!

Niby nie odkrywam Ameryki, bo wszyscy wiemy, jak jest i zdajemy sobie sprawę z tego, że na razie nic się z tym nie da zrobić. Jednak właśnie ta niemoc mnie wkurza, tym bardziej że jest to niemoc zaplanowana. Politycy wszystkich opcji, dla których najważniejszą kwestią jest utrzymać się na państwowej diecie, unikają tematów trudnych, a co rusz wynajdują zastępcze. I - co gorsza - my sami zapominamy o tym, co jest ważne i dajemy się wciągnąć w nieważne dysputy, zapominając o tym, co naprawdę jest ważne.