"Trzeba uwierzyć w siebie". Rozmowa ze zwycięskim zespołem maratonu programowania z Politechniki Poznańskiej

Adam: Skupiliśmy się bardziej na intensywności. Przepracowaliśmy w ciągu dwóch dni ponad 16 godzin. To pokazuje, że postawiliśmy bardziej na jakość niż na ilość siedzenia przed komputerem.

CD Projekt z rekordowym zyskiem

Aleksandra: Gdyby była potrzeba, to faktycznie moglibyśmy tyle pracować, bo i takie hackathony się zdarzają. Ale uznaliśmy, że damy radę i jesteśmy w stanie wygospodarować sobie czas na sen, aby nie tracić produktywności.

Zuzanna: Pod koniec pierwszego dnia wieczorem wydawało nam się, że mieliśmy dużą część rozwiązania gotową, więc założyliśmy, że nie będzie problemu z tym, żeby właśnie trochę się przespać i efektywniej zacząć kolejny dzień.

Zuzanna: Zadanie w naszej kategorii polegało na tym, aby stworzyć aplikację, która przewidywałaby pozycję osoby np. siedzącą, stojącą czy dana osoba schodzi, czy wchodzi po schodach na podstawie danych z telefonu komórkowego (na podstawie kątów, przyspieszeń itp.). Byliśmy oceniani również za interpretację tych wyników - np. dlaczego przyspieszenie w danej płaszczyźnie sprawia, że myślimy, że to jest chodzenie po schodach. Udało nam się stworzyć model, który działał praktycznie bezbłędnie. Myślę, że najwięcej czasu zeszło nam na wytłumaczeniu wyników.

Aleksandra: Interpretacja była ważna, ponieważ pokazywała, że wiemy dokładnie, co dzieje się w środku stworzonej aplikacji, że to nie jest tylko czarna skrzynka. Podzieliliśmy zadania, żeby zmieścić się w czasie.

Jacek: Ola z Adamem zajęli się interpretacją danych i wyników. A my z Zuzą bardziej tymi technicznymi aspektami w postaci czyszczenia danych i budowania modelu.

Zuzanna: Nie tylko. Mieliśmy także chwilę kreatywności przy wymyśleniu zastosowania biznesowego aplikacji, która stworzymy. Wpadliśmy na to, że można ją zastosować w smart home. Czyli dajmy na to, że jeśli mieszkamy w bloku i telefon widzi, że schodzimy po schodach, czyli nie ma nas w mieszkaniu, to może wyłączyć wszystkie urządzenia elektryczne, co powoduje, że oszczędzamy prąd. Moglibyśmy tę aplikację zastosować również do pomocy osobom starszym. Jeśli zauważymy, że osoba starsza przewróciła się w nietypowym miejscu, to podejrzewamy, że się jej coś stało - może zemdlała. Wówczas wysłalibyśmy jej powiadomienie z pytaniem, czy wszystko jest w porządku. Jeśli nie potwierdzi, automatycznie wyśle się powiadomienie do rodziny i na numer alarmowy.

Jacek: Tak. Dla mnie to był osobiście pierwszy tego typu konkurs tak jak i Adama. Zuzy to był trzeci hackathon, a Oli drugi.

Zuzanna: Działamy wszyscy w kole naukowym GHOST [przyp. red. Group of Horribly Optimistic STatisticians], ale nie znaliśmy się dobrze. Zapytałam się na czacie koła, czy ktoś chciałby wziąć udział w tym hackathonie - no i tak się poznaliśmy.

Adam: Obserwuję sytuację hackathonów obecnie w czasie pandemii - nie jest to dobry czas dla nich, ponieważ bardzo mało się ich organizuje. Jeśli proponowane są zdalne, to ich czas trwania jest wydłużony, np. na tydzień czy miesiąc. A do nich trzeba włożyć dużo codziennej pracy, aby osiągnąć efekty. My studiując dziennie, nie możemy sobie na to pozwolić. Jednak, jeśli będzie jakiś hackathon weekendowy, to z pewnością weźmiemy udział.

Zuzanna: Po części jest to wiedza zdobywana na studiach. Po części nasza własna praca w domu, ponieważ na studiach nie wszyscy mieliśmy temat związany ze sztuczną inteligencją. Natomiast bardzo pozwala nam się rozwijać w temacie sztucznej inteligencji koło naukowe, w którym jesteśmy - GHOST.

Aleksandra: Było kilka takich. Stresujący moment przyszedł około 22:00-23:00, kiedy planowaliśmy kłaść się spać, okazało się, że wszystko może się posypać. Zauważyliśmy, że jeżeli model otrzyma niepełne dane, a mogłoby się tak zdarzyć, to nie zadziała poprawnie. Skontaktowaliśmy się z organizatorami, którzy nas uspokoili, że testowy zbiór danych nie będzie pułapką. Poza tym, Jacek wymyślił fajne rozwiązanie, jak poradzić sobie z takimi brakami w danych.

Jacek: Moment zwątpienia, może nie, czy damy radę, ale czy to, co zrobiliśmy na pewno jest tak wartościowe, jak myśleliśmy, był czas prezentacji finałowych. Mogliśmy obserwować efekty pracy pozostałych drużyn, które świetnie sobie poradziły. Nie wiem jak reszta, ale ja na pewno zwątpiłem i poczułem, że może gdzieś tam na podium uda nam się stanąć, ale na pewno nie na pierwszym miejscu.

Jacek: Yyyy... to, że nie wiemy, jak teraz odpowiedzieć, to bardzo dobrze obrazuje, co wtedy myśleliśmy. Kompletne zaskoczenie.

Zuzanna: W naszej kategorii – sztuczna inteligencja – było 20 drużyn po 4 osoby. W całej edycji było chyba 58-59 drużyn.

Jacek: Niestety nie dostaliśmy jeszcze żadnych szczegółów dotyczących tych nagród, ale jesteśmy w kontakcie z firmą.

Zuzanna: Jeśli chodzi o nagrodę pieniężną - 4000 złotych od Shneidera, to mogliśmy całkowicie sami stworzyć listę przedmiotów, które chcemy. Czyli mogliśmy wybrać rzeczywiście coś, co nam się przyda w pracy.

Jacek: Trzeba uwierzyć w siebie. Sam napisałem do Zuzy, że gdyby nie znalazła się czwarta osoba, to może się nadam. A co najważniejsze - warto podzielić się pracą przy rozwiązywaniu całego zadania i ufać sobie przy tym całkowicie. Pozwala to na całkowite maksymalizowanie ilości pracy w tym bardzo ograniczonym czasie.

Zuzanna: Ważne jest też odważyć się i zapisać na taki hackathon. I próbować. Jak się nie uda raz, to próbować dalej - tak wynika z mojego doświadczenia, bo to był mój trzeci taki konkurs. Do trzech razy sztuka.

Aleksandra: Warto również założyć, że w najgorszym wypadku miło się spędzi czas z fajnymi ludźmi. A w najlepszym wypadku - coś się uda osiągnąć. Na pewno nie będzie to zmarnowany wieczór.