Tydzień Baby: Kocie mamy i gorsza reszta świata

- Nie płacz, babo - po chwili dłuższej powiedział. - Wyżyje może…

Zanim baba się zorientowała, że o kotka chodzi, mina dziada całkiem zatroskana się stała.

- Nie płaczę dziadzie - wyjaśniła. - To przez te pyłki…

O kotka to też baba się martwi, bo słaby taki. Przez matkę swoją, co to gdzieś w plenerze małe urodziła. A wróciła z jednym dopiero jak ją stwór jakiś napadł, bo poturbowana cała. Ale współczucia dziada to nie chce, bo dobrze wie, że on należy do tej gorszej części świata co kotów nie lubi. Parę razy widziała kątem oka, że jak pokój opuszcza, to dziad Melę zaraz z kanapy wyrzuca.

Przyjaciółkę baba jedną taką ma, co też kotów nie lubi. Za to jej dzieci bardzo. Długo ją baba przekonywała, żeby na kociaka się zgodziła. Bezskutecznie. Aż w końcu sam przyszedł. Jak się pod drzwiami pojawił, to już odejść nie chciał.

- Niech zostanie, ale w szopce - pod naporem łez dziecięcych ustąpiła w końcu.

- Babo, okropny jest ten kocur - przez telefon mówiła. - Łeb taki wielki na chudej szyjce ma, że widać, że nienormalny. Wodogłowie może?

- Przesadzasz, bo uprzedzona jesteś - baba oceniła. Ale jak po dwóch tygodniach wizytę jej złożyła, w duchu przyznać musiała, że coś z tym Rambo nie tak jest.

- To może być choroba jakaś, do weterynarza z nim jechać powinnaś - poradziła.

- Dobrze, pojadę - przyjaciółka westchnęła. - O niego mi nie chodzi, ale dzieci...

Nie zdążyła jednak, bo dnia następnego starszy pan przy furtce się pojawił z pretensjami, że od paru tygodni kotka swojego szuka, a ona go przetrzymuje. Przez chwilę dłuższą tłumaczyła, że sam przyszedł, że dzieci go przygarnęły.

- No dobrze, niech już zostanie, pewnie się do dzieci przywiązał - właściciel ustąpił. A jak pożegnać się z nim koleżanka chciała, dodał, że zapłacić przecież trzeba.

- A, tak, wiem, żeby się dobrze chował! - przytaknęła i po symboliczną złotówkę sięgnęła.

- Żarty sobie pani stroi? - gość się oburzył. - Trzy tysiące kosztował, to devon rex jest przecież.

Ale jak smutne buzie dzieci zobaczył, ręką machnął tylko: - Dobra, moja strata. Daj pani dwa i pół...