Tydzień Baby: Wakacyjne łzy i rodzicielskie dylematy

– Nieszczęśliwą?

– Szczęśliwą, dlatego płacze. On na obozie sportowym już jest, a jak do Poznania wróci, to ona na językowym będzie. Później też mijać się mają…

Koleżanka, co psycholożką jest, dodała zaraz, że śmiać się nie ma z czego, bo dla czternastolatki to dramaty prawdziwe są. I obserwować należy, bo dziecko takie coś złego sobie zrobić może.

– Ale jak płacze, to całkiem źle nie jest – pocieszyła. – Gorzej, jak się zamknie w sobie…

– Marcin się tak zamknął. Godzinami w pokoju swoim siedzi, apetytu nie ma i mówi, że wyjeżdżać nigdzie nie chce – matka piętnastolatka się odezwała. – Sądzicie, że miłość to też być może?

Że jak najbardziej – koleżanki zgodnie stwierdziły.

– Obojętne, co to jest, wspierać go musisz – psycho-lożka poradziła. – I dla bezpieczeństwa kontrolować trochę też. Na ten przykład co w internecie ogląda… No i zająć go czymś ciekawym.

Żaden sposób na Marcina dobrym się nie okazał. Do kina iść nie chciał. W piłkę pograć też nie. Z jedzenia zrezygnował prawie całkiem.

Zdesperowana matka po niewychowawczy argument sięgnęła w końcu. 100 złotych mu dała, co by rozrywki znalazł sobie jakieś.

Dnia następnego radośniejszy jakiś był, a wieczorem to całkiem wesoły. Aż niepokojące to się rodzicom wydało.

– Narkotyki kupił może albo jeszcze gorzej – psycholożka oceniła. – Często tak jest, że jak już samobójca zaplanuje wszystko, to uspokaja się bardzo i nastrój mu się poprawia. Koniecznie porozmawiać musicie!

Nastolatek długo powiedzieć nie chciał, co się stało.

– Matką jestem, widziałam, że coś bardzo złego się dzieje – koleżanka nalegała.

– Nic takiego, żeby złego zaraz... – młodzieniec kluczył. Dopiero jak szlabanem na mecze i wyjścia wieczorne postraszyła, prawdę wyznać się zdecydował.

– No bo wiesz, mamo, na imprezę w sobotę idę. A dychy nie miałem nawet, że o stówie nie wspomnę...