Vanessa Machnicka: Judo to nie zabawka, nie rzucę jej do kąta po jednym dniu

Trener Akademii Judo, Radosław Miśkiewicz powiedział, że ten sezon, nie był do końca dla Pani udany. Czy zgadza się Pani z tą opinią?
Zgadzam się, ponieważ zaczął się on od zdobycia dwóch brązowych medali na Pucharze Europy juniorek młodszych w hiszpańskiej Fuengiroli oraz na PE juniorek w Atenach, ale potem nie szło już mi tak dobrze, co było na pewno w jakimś stopniu spowodowane kontuzją. Nabawiłam się jej podczas sparingowej walki na obozie we Wrocławiu z seniorką Agatą Perenc. W tej sytuacji występy na Olimpijskim Festiwalu Młodzieży Europy w Tbilisi i na MŚ juniorek młodszych w Sarajewie nie mogły być udane. W stolicy Bośni i Hercegowiny pierwszą walkę przegrałam po dogrywce i kontrowersyjnej decyzji arbitrów, więc dość pechowo. Ważniejsze jest to, że obecnie nie mogę trenować, bo mam uszkodzone trzy stawy barku i dwa żebra, ale w październiku dowiem się, czy czeka mnie zabieg operacyjny. Jeśli tak, to na matę wrócę dopiero za rok, ale mam nadzieję, że tak czarny scenariusz się nie sprawdzi.

Wspólnie z inną utalentowaną zawodniczką Akademii Judo, o rok młodszą Elizą Wróblewską, trafiła Pani na ścieżkę przygotowań do igrzysk w Tokio w 2020 r. Czy dla tak młodej dziewczyny to niezbyt odległy termin i czy w wieku 17 lat można składać deklarację poddania się morderczemu reżimowi treningowemu?
Patrzę na to w nieco inny sposób. 5 lat to nie jest wcale tak dużo. Jeśli chcemy osiągnąć znaczące wyniki w sporcie, to taki plan ma sens. Mnie to nie przeraża, że ktoś wiąże ze mną nadzieje na start w igrzyskach w Tokio. Trenuję judo od sześciu lat i nie wyobrażam sobie, by przyjść kiedyś na trening i powiedzieć trenerowi, że rezygnuję. Zrobiłam ogromny progres, ale też zdaję sobie sprawę z moich niedoskonałości. Technikę można przecież poprawiać przez całe życie, tak samo zresztą jak zawsze można pracować nad wydolnością.

W ciepłych słowach wypowiadała się już o Pani też trenerka kadry seniorek, srebrna medalistka igrzysk w Atlancie (1996), Aneta Szczepańska. Jakie są Pani wrażenia ze spotkań z nią?
Wiadomo, że to legenda polskiego judo, osoba z ogromnym doświadczeniem i autorytetem. Trenerka myśli o przyszłości i monitoruje bardzo dużą grupę zawodniczek. Fajnie, że myśli o przyszłości naszej kadry, a nie koncentruje się tylko na obecnym i kolejnym sezonie. Z jej udziałem szanse na odrodzenie polskiego judo są na pewno dużo większe niż wcześniej.

W Akademii Judo trenuje ponad 600 zawodników i zawodniczek. W godzinach popołudniowych trudno znaleźć wolne miejsce do parkowania przy sali na Taborowej. Na czym polega fenomen poznańskiego klubu?
Panuje w nim świetna, rodzinna atmosfera, którą tworzą nie tylko trenerzy, ale również rodzice dzieci uczęszczających na zajęcia. Wiem, że na razie więcej sukcesów odnoszą dziewczyny, ale z czasem myślę, że to się zmieni, bo mamy też w Akademii utalentowaną grupę chłopców. Warto pamiętać również, że w skali kraju większa konkurencja jest wśród mężczyzn niż wśród kobiet.

Jak to się stało, że trafiła Pani w ogóle do judo?
Zaczęłam trenować dzięki koleżance z Osiedla Przyjaźni, wspomnianej Elizie Wróblewskiej. To z nią chodziłam wcześniej na basen, a potem na treningi i do tego samego gimnazjum. Eliza ma świetne proporcje ciała do uprawiania judo i jestem przekonana, że zajdzie w nim bardzo daleko.

Jak ważną częścią życia jest dla Pani sport?
Sport jest dla mnie niezwykle ważny, choć oczywiście wielką wagę przywiązuję też do nauki. Dzięki pomocy nauczycieli w XI LO w Poznaniu mogę łączyć edukację z treningami. A nie jest to proste, bo w tym roku co dwa tygodnie wyjeżdżałam na zagraniczne zawody. Za sprawą judo zwiedziłam już pół Europy.

Kto jest dla Pani wzorem na macie?
Najbardziej imponuje mi dwukrotna mistrzyni świata, startująca w mojej wadze 52 kg, 24-letnia reprezentantka Kosowa, Majilinda Kelmendi.

Chcesz skontaktować się z autorem informacji? [email protected]