Wspomnienie: Odszedł Jan Kulaszewicz, wybitny dyrygent, były dyrektor Teatru Wielkiego w Poznaniu

W minioną sobotę w wieku 89 lat zmarł w Poznaniu Jan Kulaszewicz, wybitny polski dyrygent przez wiele lat związany z tutejszym Teatrem Wielkim im. Stanisława Moniuszki.

W latach 1971-72 był dyrygentem, a w latach 1972-78 dyrektorem i kierownikiem artystycznym ówczesnej Państwowej Opery w Poznaniu, a w latach 1979-1995 dyrygentem i kierownikiem artystycznym tej sceny.

Jan Kulaszewicz urodził się 14 marca 1930 w Słobodzie na Ziemi Wileńskiej. Pochodził z rodziny niezwykle muzykalnej. Jego dziadek był organistą. W dzieciństwie Jan Kulaszewicz rozpoczął edukację muzyczną u miejscowego organisty. Podczas wojny uczył się na tajnych kompletach. W roku 1950 ukończył Liceum Pedagogiczne i Prywatną Szkołę Muzyczną w Białymstoku, a w roku 1958 uzyskał dyplom na Wydziale Pedagogiki i Dyrygentury ówczesnej warszawskiej Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie w klasie prof. Bohdana Wodiczki. W okresie studiów prowadził Zespół Pieśni i Tańca Politechniki Warszawskiej, a w latach 1958-71 był dyrektorem naczelnym i artystycznym Państwowej Orkiestry Symfonicznej w Białymstoku. Od 1971 związał się z Poznaniem. Dyrygował wieloma premierami w gmachu pod Pegazem.

W roku 1978 na jeden sezon rozstał się z Poznaniem i zaproszony przez Bohdana Wodiczkę był I dyrygentem Teatru Wielkiego w Łodzi. Gdy znów powrócił do Poznania, aż do przejścia na emeryturę w roku 1995 był związany z Teatrem Wielkim im. Stanisława Moniuszki.

Oprócz tego Jan Kulaszewicz wiele koncertował w kraju i zagranicą, a jego dorobek obejmuje wiele prawykonań muzyki polskiej oraz nagrań radiowych zarówno z Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach, jak i z Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia w Krakowie. Był autorem opracowań muzycznych wielu dzieł operowych.

Pasjami Jana Kulaszewicza były czytelnictwo i piłka nożna. Lubił też oglądać telewizję i spacerować po Cytadeli. Chętnie słuchał muzyki Verdiego. Najbardziej dumny był ze Złotej Róży przyznanej mu w Wenecji za upowszechnianie muzyki polskiej we Włoszech. Uważał, że w zawodzie, który obrał, najważniejsza jest umiejętność współżycia dyrektora, dyrygenta z zespołem muzycznym.