Nasza Loteria SR - pasek na kartach artykułów

X Bieg Rzeźnika czyli kilometry z marzeń i błota [ZDJĘCIA]

Robert Domżał
Uczestnicy Biegu Rzeźnika na trasie, przepakach oraz w czasie  wręczania nagród.
Uczestnicy Biegu Rzeźnika na trasie, przepakach oraz w czasie wręczania nagród. Jarosław Żurawski
- To był horror. Zbiegaliśmy z Połoniny Caryńskiej niczym szaleńcy. Ostatkiem sił, ryzykując upadek i kontuzję. Ale kiedy na mecie dowiedziałem się, że zmieściliśmy się w limicie czasu, w szesnastu godzinach, byłem tak szczęśliwy, że nie sposób tego opisać. Czas jaki osiągnęliśmy, mówi wszystko: 15 godzin 59 minut - opowiada Grzegorz Kranz z zespołu Poznań Team, uczestnik jubileuszowego, dziesiątego Biegu Rzeźnika.

Rozgrywane w Bieszczadach zawody są w środowisku biegaczy legendą. W tym roku zapisy do biegu nie trwały nawet godziny.
Trasa zaczyna się na wysokości 470 m.n.p.m. i prowadzi czerwonym bieszczadzkim szlakiem przez Chryszczatą - 997 m.n.p.m., Wołosań - 1071 m.n.p.m., Jasło - 1153 m.n.p.m., Smerek - 1222 m.n.p.m. i Połoninę Caryńską - 1297 m.n.p.m.

Suma podbiegów wynosi około 3,5 tysiąca metrów. Dodatkową trudnością jest to, że 78-kilometrowy dystans trzeba pokonać w dwuosobowym zespole. Jest tak, by w razie kontuzji jednego z biegaczy, drugi mógł mu pomóc, doprowadził do miejsca, gdzie dojedzie karetka pogotowia. Na trasie są punkty żywieniowe - bufety. Tam biegacze mogą się napić, zjeść kanapkę. Na przepakach zostawia się, oprócz żywności, zapasową odzież.

Deszcz w Cisnej

Cisna, piątek, godz. 1:00. Deszcz bębni o parapet okna. Trzeba jednak wstać z łóżka, by zdążyć na start. By choć trochę zabezpieczyć się przed chłodem smaruję łydki i uda maścią rozgrzewającą. Około godz. 2:00 wychodzimy z Markiem Żebrowskim, z którym tworzymy zespół, do autobusu, który zawiezie nas do Komańczy. Tam właśnie jest start. Deszcz pada całkiem jak w piosence Krystyny Prońko:
"W wielkim mieście nie wie nikt
ile czasu może mżyć
taki deszcz
deszcz w Cisnej"

A padało w poniedziałek, kiedy przyjechaliśmy i we wtorek, gdy udaliśmy się na Wołosań. Mokra była też noc ze środy na czwartek. Na odprawie organizatorzy zapowiadali, że w razie burzy bieg może zostać przerwany. Piątkowy deszcz nie był zaskoczeniem ponieważ już kilka tygodni przed biegiem zaglądałem na portale meteorologiczne i wszędzie widziałem że w dniu biegu z nieba spadnie więcej wody niż w poprzednie dni. Jednak w Komańczy na licząca 816 osób grupę czekała miła niespodzianka. Deszcz ustał. Przypomniał mi się żart jednego z mieszkańców Cisnej, który skrót IMGW tłumaczył mniej więcej tak: "I My Guzik Wiemy".

Zaczęliśmy rozgrzewkę, przetruchtaliśmy kilkaset metrów. A gdy do rozpoczęcia biegu zostały 2 minuty ruszyliśmy kierunku linii startu. Byliśmy pod koniec kolumny zawodników, gdy huknęła armata i bieg się zaczął. Najpierw powoli, bo w Komańczy remontowana jest droga, są więc zwężenia, a później stopniowo coraz szybciej, by przedrzeć się do przodu. Po pół godzinie stwierdziłem, że mogę już wyłączyć latarkę. Nim wbiegliśmy w las schowałem ja do plecaka.

Błotne kąpiele

Po około ośmiu kilometrach asfaltowej trasy pnącej się delikatnie pod górę wbiegliśmy w bukowy las. Pod nogami mieliśmy mokre liście, rozmiękłą ziemię i niekończące się kałuże, że o kamieniach nie wspomnę.

Krótko po pierwszym bufecie przekonałem się, że ziemia jednak się kręci, a grawitacja to nie tylko wymysł fizyków. Krótki lot skończyłem w bieszczadzkim błocie. Nie tylko ja upadałem. Krzysztof Lipiński z podpoznańskich Koziegłów, dla którego "Bieg Rzeźnika" był setnym biegiem długodystansowym przewracał się dwa razy. Szczęśliwie nie odniósł przy tym żadnych obrażeń. Na pokonanie stu biegów potrzebował zaledwie dziesięciu lat.

- Lubię biegać. Zacząłem od maratonu w Krakowie. Przebiegłem go w czasie 5 godz.22 minuty. A mój rekord ustanowiłem we Wrocławiu i są to 3 godziny 4 minuty. Najczęściej maratony biegałem w Bydgoszczy. Startowałem też w biegach 24-godzinnych i na dystansie 100 kilometrów. Najlepszy czas jaki uzyskałem na 100 kilometrów to 8 godz. 55 minut - mówi jubilat.

W Biegu Rzeźnika, jak mówi Krzysztof Lipiński, który biegł w zespole z Markiem Doboszem, najtrudniejsze były podbiegi. I nie ma się co dziwić - trzeba było się wspiąć po rozmiękłych zboczach na wysokość 1299 m.n.p.m. Na jednym z nich w okolicach góry Jasło wbiłem kijek w ziemię, a gdy chciałem go wyjąć, okazało się, że tkwi w glinie mocno. Gdy pociągnąłem po raz drugi, wyrwałem część kijka z teleskopu.

Dla Artura Kujawińskiego, poznaniaka, który razem z Bartłomiejem Mikołajczakiem stworzyli grupę KB "Maniac Desperados", bieg ten był próbą przed lipcowym startem w biegu w Kotlinie Kłodzkiej. Pięćdziesięciu śmiałków zmierzy się tam z dystansem 210 kilometrów. A Rzeźnika reprezentanci poznańskiego KB "Maniac" pokonali w 12 godz. 25 min.

- Celowaliśmy w 12 godzin i byliśmy blisko tego celu. Bieg nie był aż tak trudny. Gdy wcześniej wybiegało się dostateczną ilość kilometrów można pokonać tą trasę, czasami tradycyjny maraton może być trudniejszy, jeśli chce się go przebiec w mocnym równym tempie - mówił Artur Kujawiński.

Wybiegane kilometry są ważne, ale w górach trzeba wiedzieć też co i kiedy zjeść. Tego trzeba się nauczyć. Trzeba rozeznać potrzeby swojego organizmu. I to jest jedna z korzyści wynikających z biegania. Poznajesz siebie dogłębnie.

Trzeba jeść

- Jedz, jedz - powtarzał mi na przepakach Marek, partner z zespołu. A przebiegł Rzeźnika już wiele lat wcześniej. Pokonał też Harpagana i stukilometrowe biegi w Boguszowie Gorcach, wędrował samotnie po zamarzniętym Bajkale i po Islandii.

- Po figach poczułem jak przybywa energii - opowiadał.

Na blisko 80-kilometrową trasę zabrałem "małe co nieco". Były żele, banany, rodzynki, wafelki "Grześki", a także dwa obrane ze skóry grapefruity, no i figi oczywiście. Jednak najważniejsze, no może zaraz po napojach, były bułki - z dżemem, żółtym serem i z brie, wreszcie z serem i szynką. Każda podzielona na trzy, a nawet cztery części, by idąc czy biegnąc, nie siłować się z gryzieniem. Ostatnią spałaszowałem przy schronisku zwanym Chatką Puchatka, gdzie ratownicy GOPR-u częstowali biegaczy ciepłą herbatą. Mimo, że na Połoninie było słonecznie ciepła herbata i bułka po wielu godzinach marszobiegu były niczym najwykwintniejszy obiad.

Hardkor czyli setka przez Bieszczady

Jest już tradycją w Biegu Rzeźnika, że osoby, które ukończą dystans 78 km poniżej 12 godzin mogą jeszcze przebiec kolejne 22 km, by dotrzeć do setnego kilometra. Ten dystans określa się krótko hardkor. W tym roku pokonało go piętnastu biegaczy. Wśród nich byli i Wielkopolanie: Paweł Nowak z Kaliskiego Towarzystwa Sportowego Supermaraton oraz Piotr Wojtyś i Paweł Paliga z KB Maniac Poznań.

- Wspinam się od trzydziestu lat. Byłem w Karakorum i Himalajach, ale biegam po górach od niedawna - mówi Paweł Nowak.
Na dwa tygodnie przed biegiem kolega, z którym miałem biec, wycofał się. Znalazłem na szczęście zastępcę. Był ode mnie o 20 lat młodszy. Początkowo bałem się o jego formę, ale mówił, że powoli się rozgrzewa. I tak też było. Później okazało się, że ja jestem mocniejszy na podbiegach, on lepiej zbiega. Około 50 kilometra na odcinku asfaltowym przyszedł kryzys. Jednak po przepaku w Smereku było już tylko lepiej. Znów zacząłem ciągnąć, motywowałem kolegę i osiągnęliśmy założony cel, czyli czas poniżej 11 godzin - opowiada Paweł Nowak. Kaliszanin na tym nie poprzestał. Mimo że jego partner dalej już nie był w stanie pobiec, dobrał sobie do pary innego biegacza. Tym razem był od niego młodszy o 30 lat i wyruszyli na dodatkowe 22 kilometry.

- Na tym odcinku nie ma już tak stromych podejść, chociaż też trzeba się wspiąć na wysokość 1333 metrów. Oczywiście kilometry robią swoje, a ostatnie zejście ciągnące się przez ponad 6 kilometrów, mięśnie czworogłowe mocno odczuwają - opowiada Paweł Nowak.

- Po biegu byłem pełen podziwu dla Rafała, który mi towarzyszył, ponieważ jest bardzo młody, a jednak dotrzymał mi tempa. Osiągnęliśmy cel, jaki zakładaliśmy wyruszając na Rzeźnika. A ten bieg zawsze jest trudny.

Hania z Kalisza wystartowała w Rzeźniku po raz trzeci. Znajomi, a nawet niektórzy krewni widząc ją po biegu posiniaczoną odrapaną i zakrwawioną, radzą by więcej już nie startowała. Ale jak mówi biegi w górach ją urzekły.

Jeszcze miesiąc przed startem zakładała, że pobiegnie właśnie dłuższą wersję bieszczadzkiego biegu. Życie jednak zweryfikowało te plany. Lekko nadwyrężona kostka sprawiła, że ograniczyła się do przebiegnięcia 78 kilometrów jak mówi w turystycznym tempie czyli w czasie nieco ponad 14 godzin.

- Pobiegłam spokojniej. A to oznacza, że hardkora pobiegnę w roku przyszłym - mówi.

A w tym roku niejako na dokładkę, po piątkowym biegu w sobotę przebiegła w Cisnej jeszcze milę pod górę zwaną Honem.

- Bieszczady to jest to miejsce, w którym czuję się szczęśliwa - mówi kaliszanka.

Na trasie można było też spotkać debiutujących w biegach ultra. Jako ostatnia drużyna, która zmieściła się w limicie szesnastu godzin na metę w Ustrzykach przybiegli Tomasz Żurawski i Grzegorz Kranz z Poznania.

- Kibicowałem synowi i jego koledze. Z niepokojem obserwowałem zegarek. Odliczałem minuty. Kiedy zegar pokazał piętnastą godzinę i pięćdziesiątą dziewiątą minutę, byłem bliski załamania. I wtedy pojawili się na mostku. Linię mety przekroczyli w ostatnich sekundach - opowiada Jarosław Żurawski.

Jak mówi Grzegorz Kranz udział w Biegu Rzeźnika był dla niego przeżyciem i traumatycznym, i euforycznym. Bieszczady zmusiły go do maksymalnego wysiłku. Na podejściach płuca pracowały, jak kowalskie miechy, oblepione błotem buty zdawały się ważyć nie kilkaset gram, ale po kilka kilogramów. Jednak na zbiegu z Połoniny wykrzesał z siebie moc, o jaką sam siebie nie posądzał.

- Zbiegaliśmy z Połoniny Caryńskiej niczym szaleńcy. Ostatkiem sił, rzucając na szalę nawet możliwość upadku i kontuzji. Ale kiedy za linią mety dowiedziałem się, że zmieściliśmy się w limicie czasu, byłem tak szczęśliwy że nie sposób tego opisać. Zresztą czas jaki osiągnęliśmy, mówi chyba wszystko: 15 godzin 59 minut - opowiada Grzegorz Kranz z zespołu Poznań Team.

- Przekonałem się, że bieganie w górach to zupełnie inna konkurencja niż bieg po płaskim. Ale dzisiaj już myślę, o tym co poprawić w treningu, by w następnym biegu nie brakowało sił na podejściach - mówi Grzegorz.

Drugi z zawodników drużyny Poznań Team dowiedział się, że pobiegnie w Rzeźniku trzy tygodnie przed startem.

- To była nieprawdopodobna przygoda, ale o wszystkim zadecydował przypadek. Zastąpiłem osobę, która na początku maja stwierdziła, że nie będzie mogła pobiec. A ponieważ, trenuję do poznańskich zawodów Iron Man postanowiłem spróbować sił w Bieszczadach. Trasa była piękna, dzika. To był trudny bieg, ponieważ liczy się wynik zespołu. Trzeba niekiedy umieć zwolnić, by wesprzeć partnera. W tym biegu spodobało mi się i to, że mimo rywalizacji na trasie nie było wrogów. Drużyny potrafiły dodawać sobie nawzajem sił. Mam nadzieję, że w kolejnym biegu uda mi się uzyskać jeszcze lepszy czas - mówi Tomasz Żurawski z Poznań Team.

Kibice - turyści

Byli rewelacyjni. Słońce, błękitne niebo i lekki wiaterek sprawiały, że od Cisnej po same Ustrzyki na szlaku było wielu ludzi. Najmłodsi turyści mieli po pięć góra sześć miesięcy byli więc noszeni przez rodziców.

Wędrujący Połoninami widząc biegaczy, klaskali, zagrzewali do biegu okrzykami. Wielu z nich starało się zejść ze szlaku by przepuścić biegnących. Ten doping sprawiał, że nagle wykrzesywało się z siebie siły do biegu nawet, jeśli ścieżka pięła się w górę.

Organizator biegu Mirek Bieniecki tak wspomina pierwszy bieg:

- Założyliśmy się że czerwony szlak można pokonać w czasie poniżej 12 godzin. Wyruszyliśmy z Komańczy o 3:24, o wschodzie Słońca. Asekurowało nas kilka osób, które jechały dwoma autami. Podawali nam napoje izotoniczne oraz posiłki na czterech punktach regeneracyjnych. Były one tam, gdzie trasa biegu przecinała drogi, po których dało się jechać autem. Było chłodno i pochmurnie, ale bezdeszczowo. Deszcz padał w nocy przed biegiem. Było nas dziesięciu, pięć drużyn po dwóch zawodników. Biegłem z Arkiem Załęckim, z którym wcześniej byłem kilka razy w Bieszczadach, ale wówczas tylko pochodziliśmy, nie biegliśmy. Odcinek między Komańczą a podbiegiem na Chryszczatą biegliśmy spokojnie. Do podnóża Chryszczatej dotarliśmy razem. Później grupa się rozciągnęła. Do mety dotarłem z moim partnerem w czasie 11 godz. 46 min. Młodzi Rzeźnicy dobiegli 22 minuty wcześniej, koledzy z warszawskiego Klubu Wysokogórskiego 10 minut przed nami. Godzinę i 35 minut po nas dobiegł Sławek Żółkowski, dotychczas niezrzeszony, po tym biegu już zawodnik OTK Rzeźnik, a dziesięć minut później chłopcy z Maratonu Pęgów. Zrobiliśmy to! Przebiegliśmy czerwony szlak w mniej niż 12 godzin. Wygraliśmy 3 skrzynki piwa od tych, którzy nie wierzyli, że nam się uda!

Dlaczego impreza nazywa się Biegiem Rzeźnika? Ponieważ "Rzeźnikiem" uczestnicy biegu nazywali swojego trenera, który sprowokował do podjęcia nietypowego zakładu.

WYNIKI X BIEGU RZEŹNIKA
W tym roku do biegu wystartowało 408 zespołów. Do mety dotarło 340. Najszybszy zespół żeński czyli Magdalena Ostrowska Dołęgowska i Sabina Giełzak z zespołu Inov 8 Girls potrzebował na pokonanie trasy 10 godzin i 40 sekund
Wśród mężczyzn triumfowała dwójka Michał Jochymek i Oskar Zimny Weekendowy Reset z czasem 9 godz. 14 min 41 sek. Zaś w zespołach mieszanych najlepszy był Inov 8 w składzie Agata Matejczuk, Maciej Więcek. Biegli oni przez 9 godz. 28 min 12 sek.

Dołącz do nas na Facebooku!

Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!

Polub nas na Facebooku!

Dołącz do nas na X!

Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.

Obserwuj nas na X!

Kontakt z redakcją

Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?

Napisz do nas!
Wróć na gloswielkopolski.pl Głos Wielkopolski