Sanktuaria Poznania

Kaplica Świętego Krzyża w Katedrze. W świadomości poznaniaków katedra funkcjonuje jako świątynia pod wezwaniem św. Piotra i Pawła, ale przez kilka wieków była miejscem kultu Świętego Krzyża. Najpierw był to krzyż drewniany, który wisiał na bramie miejskiej, wrocławskiej w Poznaniu. Modląca się przed nim ludność od samego początku, czyli od 1522 r. doznawała licznych łask. Krzyż wiszący w przestrzeni publicznej był jednak narażony na znieważenie, dlatego biskup Florian Czartoryski polecił przenieść go do katedry, co stało się w 1652 r. Został umieszczony w kaplicy rodziny Górków (dzisiaj jest to kaplica Świętego Krzyża). Już wówczas biskup uznał krucyfiks za cudowny, ale prawdziwy rozkwit kultu przypadł na czasy biskupiej posługi Wojciecha Tolibowskiego, który w czasach szczególnie trudnych dla mieszkańców, prowadził procesje wokół katedry. Aż do czasów współczesnych kult Świętego Krzyża w tym sanktuarium to przybierał na sile, to słabł. Abp Antoni Baraniak zapoczątkował w 1975 r. tradycję piątkowych nabożeństw i pielgrzymek parafialnych. Ale nie trwało to długo. Do dziś przetrwał tylko jeden zwyczaj związany z kultem: kiedy z zakrystii wyrusza procesja na sumę, duchowni zatrzymują się przed kaplicą ze Świętym Krzyżem, która dziś nosi nazwę kaplicy Najświętszego Sakramentu i śpiewają specjalny hymn.