Wigilia za pasem, a ja startuję od marudzenia? O, nic z tych rzeczy. Był dobry miesiąc wprowadzania się w nastrój. Były gwiazdorki, co w sklepach pojawiły się zaraz po tym, jak z półek zniknęły znicze. Były korki, w których można było pozbyć się resztek świątecznego nastroju (w tym miejscu pozdrawiamy wszystkich, którzy: obtrąbili nas od góry do dołu, zwyzywali od potomków pitekantropa, urwali lusterka, zajęli z góry upatrzone miejsce na parkingu, tudzież pokazali środkowy palec w geście anglosaskiego pozdrowienia łuczników).
Była świąteczna gonitwa w poszukiwaniu prezentów. Przyznam: ja swój ostatni kupiłem wczoraj. A pierwszy dostałem tydzień temu. Ale ciepło się od niego zrobiło, bo z drugiego końca Polski przybył w opakowaniu po butach.
Było i oczywiście to, przed czym każdy ekonomista przestrzega od początku grudnia. Nie dajmy się ponieść promocjom, nie zadłużajmy się na święta, nie to, nie tamto. Choć czasem człowiek zastanawia się: jak też święta u takiego zdroworozsądkowego ekonomisty wyglądają? Chyba resztek z ostatniej wigilii nie zjadają?
Portfel już pusty, a tu jeszcze choinkę trzeba wybrać. Najbardziej żal tych pokracznych, co to pewnie skończą jako opał (te niepokraczne też skończą, ale później). W moim domu na pokraczne zawsze był sposób. Ojciec brał wiertarkę i w pniu pojawiały się dziury. A potem w te dziury wsadzało się gałązki. I taka iglasta pokraka stawała się choinką, co to ma inne choinki pod sobą. Chyba z wdzięczności choina stać potrafiła i po Trzech Królach...
I tyle tego biegania po to, żeby sobie od niego przez dwa dni odpocząć? Hmmm. Święta to jednak bardzo nieekonomiczny czas. I dzięki Bogu.
Choć z tym Bogiem to też święta się trochę mijać mogą. Bo już pal licho to, że niektórzy w niego nie wierzą. Pal licho to, że według filmów Święty Mikołaj, który w rzeczywistości świętym został w Turcji, jest rubasznym mieszkańcem Bieguna Północnego. Żonatym na dodatek (choć to całkiem możliwe, bo był biskupem Mirry w czasach, gdy celibat u duchowieństwa dopiero wprowadzano). Pal licho, że rzeczywiste narodziny Jezusa Chrystusa, jeśli wierzyć zapiskom ewangelistów, mogły nastąpić każdego dnia, ale tylko nie zimą. Cóż, 25 grudnia został wybrany ze względu na swoje "magiczne" właściwości. Jako dzień przesilenia zimowego w najstarszych kulturach był jakoś tam obchodzony. W Rzymie było to na przykład święto pogańskiego boga słońca. I tak dalej mogę się wymądrzać.
A i tak: kogo obchodzi to, że kupiliśmy sobie na święta wszystko, a czkawki i niestrawności dostaniemy w połowie jedzenia łakoci, albo w połowie 36. powtórki 15. przeróbki filmu o przygodach jakiegoś dziecka, co ma psa albo dwa. Przecież nie o to chodzi.
Chodzi o to, że na zakupach w kolejce się do ludzi odzywaliśmy - choć na ogół tego nie robimy. Że sprzedawczyni była uśmiechnięta, choć zmęczona. Że ludzie jej wesołych świąt życzyli. Że jeden pan pomógł jednej pani z parkingu wyjechać, choć normalnie od blondynek by ją zwyzywał. Że grosz albo dwa wpadł do skarbonki, do której normalnie nic nie wrzucamy. Że szczere i głębokie życzenia złożyliśmy przyjaciołom, którym normalnie życzy się tylko sto lat. Że się w kolędę zasłuchaliśmy. Że wspomnienia z dzieciństwa już w głowie grają. Że więcej czasu spędziliśmy na zdobywaniu prezentów dla innych, niż nad myśleniem jakie to sami dostać możemy.
I o to właśnie, proszę Państwa, w tych całych Świętach chodzi. Ciepłego uśmiechu życzę. Naprawdę :)
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
