Koniec tragikomedii z udziałem prezesa Banaszka

Może nawiązywali w ten sposób do słynnej wypowiedzi senatora Henryka Czarneckiego, że „kto pije i płaci honoru nie traci”, bo po tym wszystkim, co wydarzyło się w PZKol w ostatnim czasie trudno mówić o honorowych rozwiązaniach, zwłaszcza w stosunku do prezesa Banaszka, który miał szeroki gest na kongresach UCI (Międzynarodowa Unia Kolarska), nagrywał sponsorów związku, a do kolegów z branży mówił, że powinni się cieszyć, że mają tak zaj... prezesa. Na pewno tej ostatniej opinii nie podzielał minister sportu, Witold Bańka, który na występy kolarzy przeznaczył w tym roku 20 mln zł pod warunkiem, że nawet złotówka nie wpłynie na związkowe konto.

Trenerzy i zawodnicy z kadry nie czekali na honorową dymisję, tylko od kilku tygodni kupowali bilety na obozy i najważniejsze imprezy, bo jakby słuchali doradców i prawników Banaszka, to rowerami jeździliby po ścieżkach osiedlowych, a nie w Hiszpanii czy Australii. Omijanie związkowego budżetu to zdaniem ministerstwa modelowa koncepcja bezpośredniego wspierania sportowców. W sytuacjach wyjątkowych być może tak, ale na co dzień raczej nie, bo w ten sposób doszlibyśmy do wniosku, że wszystkie federacje sportowe są w naszym kraju zbędne i do dzielenia środków wystarczy jedna osoba, najlepiej wyznaczona przez ministra (wtedy to dopiero mielibyśmy nepotyzm i bezwzględną walkę o wpływy).

Tymczasem byłemu prezesowi, nazywanemu przez kolegów „Bananem”, dedykujemy dość starą, ale wciąż aktualną piosenkę „Bananowy Song” grupy Vox, zaczynającą się od słów „Kiedy budzę się po prostu dziarski chwat, a za oknem znów po prostu smutny świat...”

POLECAMY:

Największa tajemnica Pestki