(Niepełno)sprawni w Poznaniu. Czy miasto jest przystosowane dla osób ze szczególnymi potrzebami? Jakub Czubak: Nie będę malkontencił

Często spotykamy się z opinią, że Poznań nie jest przystosowany dla osób niepełnosprawnych. Jakie są pana doświadczenia w tej kwestii?
Muszę przyznać, że Poznań, jeśli chodzi o empatię kierowców komunikacji miejskiej jest na niesamowicie wysokim poziomie. Jedynym minusem - niewielkim - jest mała dostępność wejścia do tramwaju typu Solaris, w szczególności dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich. Ale to można rozwiązać w bardzo prosty sposób. Wystarczy przygotować lekkie, rozkładane pochylnie. W pozostałych pojazdach komunikacji miejskiej wszystko jest proste.

Czyli nie ma pana zdaniem niczego, co wymagałoby poprawy?
To co mnie zastanawia, to fakt, że przystanek przy Centrum Medycznym HCP nie jest przystankiem wiedeńskim. Do tego szpitala przyjeżdża naprawdę sporo osób poruszających się na wózkach i owszem, ktoś powinien wziąć to pod uwagę.

Wspominał pan, że w komunikacji miejskiej kierowcy są pomocni. A jak jest w innych miejscach?
Chodzę do teatru i na basen. Gdziekolwiek nie pytam, większość miejsc jest przygotowana dla osób ze specjalnymi potrzebami. Nawet dworzec PKP, o którym różnie się mówi, jest dobrze przystosowany. Mało tego, niejednokrotnie pracownicy dworca i ochrony dworca udzielali mi wsparcia i zawsze mogłem na nich liczyć. System obsługi osób na wózkach w pociągach Kolei Wielkopolskich również jest świetnie przystosowany.

Wydaje się pan na nic nie narzekać. Jak to możliwe?
Powiem wprost. Jeszcze sto lat temu, w mojej obecnej sytuacji, zostałbym zjedzony przez wilki gdzieś na wsi czy w lesie. Dlatego tu nie ma co marudzić. Jestem świadomy tego, że jestem osobą o szczególnych potrzebach. Dlatego fakt, że mogę korzystać z kina, teatru czy restauracji, przy moich ogromnych odstępstwach od norm zdrowia, sprawia, że ja naprawdę nie mogę narzekać. Oczywiście, można szukać mankamentów, ale minusy można znaleźć we wszystkim. Dzisiaj są takie możliwości, że mimo swojego stanu ja naprawdę mogę korzystać z życia.

A jak wygląda kwestia empatii poznaniaków? Czy ludzie sami panu pomagają, czy jednak musi pan o to wsparcie prosić?
Oczywiście, wybierając się w jakiejś miejsce, jako osoba niepełnosprawna, warto jest wcześniej zadzwonić i zapytać o te udogodnienia i poszczególne rozwiązania. Bo zawsze łatwiej jest się do czegoś przygotować, niż potem się o to martwić czy denerwować. Ale moje doświadczenie, choć nie jest jeszcze duże, pokazuje, że dużą rolę odgrywają ludzie. To oni otwierają drzwi, jeśli są schody gdzieś do sklepu, a ja mam problem, żeby wejść, to pracownicy wychodzą do mnie z terminalem, żebym mógł zapłacić. Dlatego nie będę malkontencił.

Gdyby mógł pan zmienić jedną rzecz w Poznaniu, która ułatwiłaby panu codzienność lub wpłynęła na pana bezpieczeństwo - co by to było?
Gdybym mógł zmienić jedną rzecz, to byłoby to uporządkowanie podjazdów pod przejścia dla pieszych. To drobna inwestycja. Ale wysokie krawężniki często prowadzą do sytuacji, których sam doświadczyłem, kiedy akumulator wózka nie daje rady, żebym mógł podjechać, a ja nie mam rąk, więc nie mogę sam wjechać i zostaję na środku pasów... I to tak naprawdę wszystko.

Niewielkie zmiany dotyczące udogodnień dla osób niepełnosprawnych w mieście, żeby nie utracił pan radości z życia... czego jeszcze panu życzyć?
Żeby miasto nie zwalniało tempa w rozwoju udogodnień dla niepełnosprawnych, bo jest bardzo dobrze przystosowana. A tak bardziej prywatnie, to chciałbym, żeby lepiej rozwijała się protetyka niszowa, czyli protetyka dłoni. To jest wciąż mniej popularny temat niż protezy nóg, ale dla mnie akurat szczególnie potrzebne.

Jesteś świadkiem ciekawego wydarzenia? Skontaktuj się z nami! Wyślij informację, zdjęcia lub film na adres: [email protected]