Śnieżyca w końcu zakwitła. Rezerwat Śnieżycowy Jar czeka na turystów w weekend

- Skrajem rezerwatu prowadzi ścieżka turystyczna. W tym roku zwiedzający będą mogli obserwować charakterystyczne białe kwiatki, spacerując po nowej, oddanej w zeszłym roku do użytkowania, kładce – mówi nadleśniczy Nadleśnictwa Łopuchówko Tomasz Markiewicz.

W tym roku organizacja ruchu na ścieżce turystycznej w rezerwacie „Śnieżycowy Jar” została dostosowana do obecnej sytuacji epidemicznej. Na ścieżce turystycznej w rezerwacie oraz będącej jej częścią kładce widokowej, ustalony zostaje ruch jednokierunkowy, tym samym wejście do rezerwatu możliwe będzie wyłącznie od jego południowej części – zgodnie z mapą zamieszczoną poniżej. Kierunek dotarcia do wejścia oraz kierunek ruchu w samym rezerwacie zostaną odpowiednio i czytelnie oznakowane. Na ścieżce turystycznej wprowadzony został obowiązek zakrywania ust i nosa.

- Odwiedzającym polecamy wybór wygodnego, dobranego do pogody stroju terenowego. Najważniejsze jest odpowiednie obuwie, takie jak kalosze, umożliwiające swobodne poruszanie się, chroniące przed wodą, błotem i poślizgnięciem, szczególnie na drewnianej kładce widokowej, która podczas opadów może być bardzo śliska - mówi nadleśniczy.

Co magicznego przyciąga turystów do Śnieżycowego Jaru?

Oczywiście śnieżyca wiosenna. Zazwyczaj na przełomie marca i kwietnia rezerwat wypełniają białe kobierce utkane z dzwoneczków. Ich wyjątkowość na terenie Wielkopolski wynika z tego, że widok tej rośliny zarezerwowany jest dla turystów wybierających się w góry. Śnieżyce można spotkać w Karpatach, Sudetach, licznie występują także w Bieszczadach. Roślina ta objęta jest w Polsce ochroną gatunkową – wyjaśnia Małgorzata Krokowska-Paluszak rzecznik prasowy Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Poznaniu.

Skąd więc śnieżyca przywędrowała do Wielkopolski?

Pojawienie się śnieżycy wiosennej na terenie Nadleśnictwa Łopuchówko można przypisać celowemu działaniu człowieka. Na mapach sprzed ponad stu lat, w ogóle nie ma w tym miejscu lasu.