90 minut reklamy TP. Serce kontra Rozum

Towarzysz Kosta - współblogowicz z naszej witryny - wziął i popełnił dzieło o piłkarstwie. Ma prawo, bo jak wieść gminna niesie: w piłkę Kosta kopie, ma na to papiery, a nawet medale. Znaczy: uprawniony. Ja zawsze miałem do piłki dwie lewe. Ale nie z takich lewych co ma Messi, tylko z takich lewych po polsko-piłkarsku. Słowem: od drzewa w lesie byście mnie nie odróżnili, nogami krawatów nie wiążę, ale za to kopać potrafię tak, że piłka szybuje do bramki na wysokości 7 piętra.

Świadomy swoich niedoskonałości od lat patrzę na piłkę okiem zazdrosnym, ale już nie całkiem amatorskim. Od lat też zachwycam się kunsztem generała Mourinho, który już w czasach Porto toczył niezapomniany bój z niejakim Deschampsem. Ech, jak Napoleon.

W swojej kibicowskiej karierze mam też - zabijcie mnie kibice Barcelony - trzymanie kciuków za Real. Finał Ligi Mistrzów z Leverkusen, czary Zidane i genialny debiut młodziutkiego Casillasa. Tak, gapiłem się jak zakochany.

A w środowy wieczór zżymałem się na kopaninę po nogach, na przepychanki. I - znów mnie zabijcie - zżymałem się, gdy Pepe wylatywał z boiska za kartę czerwoną (chyba ze wstydu sędziego). Dlaczego?

Ano dlatego: co to za wygrana, gdy bije się słabszego?

Ale wcale, ale to wcale nie zgadzam się z tym, że genialny Mourinho zabija futbol. Co to to nie. On po prostu dostarcza żer. On stawia na przeciw Dawidów - swoich Goliatów. On tworzy Ajaksa, którego roznosi Achilles. On tworzy hiszpańską armadę, którą zatapiają korsarze (choć nie angielscy). On tworzy niemieckie floty powietrzne, które fala za falą niszczą szaleni, natchnieni piloci.

Innymi słowy: nie możemy ciągle spotykać na swojej drodze Michałów Aniołów. Czasem musi się też trafić jakiś Quasimodo. Żebyśmy mogli docenić piękno, musi ono stać na tle rzezi, toporów i brzydoty. I dzięki Bogu - piękno wygrywa.

Przeważnie.

A jeśli ktoś uważa, że kopaninę z boiska należy przenosić poza boisko to jest idiotą. Idiotów się nie leczy.