Allan Starski uchyla rąbka scenograficznej kuchni filmowej

„Scenografia” Allana Starskiego i Ireny A. Stanisławskiej nie jest na pewno podręcznikiem akademickim, autobiografią wybitnego scenografa filmowego i teatralnego, historią scenografii filmowej... Jest natomiast swego rodzaju osobistym zapisem zasad, którymi powinien się kierować w życiu zawodowym scenograf. Czy ktoś, kto zechce się do nich stosować, otrzyma Oscara – jak autor – trudno przewiedzieć.

Allan Starski od dzieciństwa żył w świecie filmu.Jego ojciec – Ludwik Starski – pisał scenariusze filmowe i piosenki. On zaś, ukończywszy warszawską Akademię Sztuk Pięknych, związał się z teatrami i filmem jako scenograf. Bardzo wcześnie zetknął się z wybitnymi reżyserami i dlatego w swoim „podręczniku” pisze wprost: „Dla mnie najważniejszy jest reżyser”. Dopiero potem pyta o operatora i prosi o scenariusz.

Trudno się dziwić. Kilka lat po debiucie Starski stworzył scenografię do „Smugi cienia” Andrzeja Wajdy. Przy okazji tego filmu opowiada o tym, jak plenery kręcone w Bułgarii udają Azję... Spotkanie z Wajdą było i jest najważniejsze dla scenografa, który mówi o sobie” „jestem człowiekiem do wynajęcia”. Dzięki filmom Wajdy („Danton”, „Korczak”, „Panny z Wilka”, „Człowiek z marmuru”, „Człowiek z żelaza”, „wynajęli” go najważniejsi reżyserzy: Steven Spielberg („Lista Schindlera””, Roman Polański („Pianista”, „Olivier Twist”) czy Peter Webber („Hannibal. Po drugiej stronie maski”). Każdy z tych filmów uruchamia w autorze wspomnienia, ponieważ wiąże się z konkretnym problemem, który musiał rozwiązać . Są to problemy scenograficzne, a czasami psychologiczne w rozmowach z producentami bądź wykonawcami.

Starski dzieli się swoimi doświadczeniami. Wie, że młodzi nie nauczą się tego na żadnej uczelni. A

Allan Starski i Irena A. Stanisławska, „Scenografia”, Warszawa 2013 cena: 49 zł