Postanowienia staroroczne

Oj, dużo tych życzeń w tym roku się zebrało. Koleżanka, na firmowej Wigilii, którą co niektórzy wspominać będą długo (a inni woleliby zapomnieć) życzyła, abym dla odmiany zgryźliwy był tylko od święta. Ale – zastrzegła natychmiast – niech tylko nikomu nie przyjdzie do głowy życzyć ci teraz, abyś miał święta przez cały rok. Co to, to nie. Przekonałem się dziś rano... Ale o tym za chwilę...

Szybki podsumowanie życzeń zaczęło się od kartek. Prawie wszystkie były elektroniczne, co mnie nie dziwi, bo sam takie wysyłam. Jasne, że to mało eleganckie, że lepiej usiąść z wiecznym piórem nad stertą kartek i wypisywać. Ale tak może mówić tylko ten, kto nie widział jak piszę. Kiedyś to prawie kaligrafowałem, ale lata klepania w klawiatury doprowadziły do tego, że myślę palcami. Piszę szybciej na klawiszach. I zdecydowanie wyraźniej. Sam więc praktykując modę na życzenia via internet, kiedy dostaję te papierowe aż dławię się wzruszeniem. Zwłaszcza, że w tym roku życzyć mi postanowiła nawet firma, w której nabyłem swego czasu dwa opakowania emulsji do konserwacji powierzchni płaskich. Wylewni byli...

Tradycyjnie życzono mi zdrowych (dziękuję, były), spokojnych (były) i wesołych (nawet dowcip opowiedziałem). Ale z dniem 27 grudnia nad głową bladym świtem rozległ się dźwięk młota. Ki diabeł? Gwiazdor tudzież święty Mikołaj w kominie utknął i go odkuwają? Czy sąsiad drugi raz w tym roku zmienia wystrój łazienki? Stawiam na to drugie, bo młot wciąż tłucze, a ja się zastanawiam, czy to w mojej głowie nie aby... Ale nie, zapasy alkoholowe niemal nie tknięte, nawet karpia (pyszności) barszczem ledwo popijałem. Z drugiej strony: sąsiad z boku kuje, ale za to grzmoty z góry się uspokoiły. Znaczy: dzieci sąsiadów śpią, albo w końcu któreś te zapasy wygrało (a walka trwała z pół roku), albo... wyjechały.

Tak czy siak: postanowienie staroroczne, aby się hałasem nie przejmować udało się. Tyle o ile, bo nie przejmuję się tylko, gdy go nie nie ma. Z sąsiadem trzeba będzie porozmawiać. Ciekawe jak rozwiążemy ten problem, bo zakładam, że dzieci spętać nie można...

Było jeszcze takie, aby schudnąć. Nikt mi w tym nie pomagał, bo co rusz słyszę, że dobrze mi w tej lekko rozdętej skórze. Że nijak nie ważę tyle, ile ważę. Udało się to postanowienie, bo po świętach i zjedzeniu połowy karpi z Milicza, ważę góra pół karpia więcej. To pewnie od tej aktywności ruchowej, co też ją w ramach postanowień starorocznych uprawiać miałem. Tak, to mi wyszło. W końcu zacząłem czytać wyłącznie książki powyżej 300 stron, a przewracanie kartek spala tłuszcz.

To co by tu sobie postanowić na przyszły rok? Może udaną kontynuację postanowień starorocznych?

PS. Dzieci wróciły. Sufit pęka. Akurat ostrzę noże...