Trzeba tylko zauważyć problem

Czytaj komentowany tekst: Najmłodsza anorektyczka miała 10 lat i problemy rodzinne

Przypomniała mi się historia sprzed lat. W liceum w II czy III klasie doszła do nas nowa koleżanka. Była jak to się przeciętnie określa "taka sobie" ani gruba, ani chuda. W ciągu kilku miesięcy nikt z nas nie zauważył, że się głodzi. A ona z normalnie wyglądającej dziewczyny zamieniła się w prawdziwy szkielet. Nie ćwiczyła na wuefie, chodziła w luźnych ubraniach i była coraz mniej sobą, szara, smutna, zamknięta w sobie. Pewnego dnia zniknęła. Spotkałyśmy się po roku. Była wiosna. Pamiętam, jak siedziałyśmy na ławce przed szkołą i rozmawiałyśmy. I wtedy dopiero zobaczyłam, jak wiele trudności sprawia jej zjedzenie jednego banana. Po godzinie naszego spotkania ona wciąż trzymała nadgryziony owoc w ręce. Wtedy pierwszy raz usłyszałam o anoreksji. Nie wiem, czy udało jej się pokonać chorobę, bo nigdy już się nie spotkałyśmy...

Dziś wiedza na temat zaburzeń odżywiania jest na szczęście większa. Mam więc nadzieję, że jeśli ktoś w swoim otoczeniu ma osobę, która ma ten problem, to będzie wiedział jak jej pomóc. My wtedy niczego nie widzieliśmy, bo, niestety, nic nie wiedzieliśmy...