Trzy po trzy - recenzuje Michał Wiraszko

Boards Of Canada – Tomorrow’s Harvest (Warp, 2013)

"------ / ------ / ------ / XXXXXX / ------ / ------" taki „tytuł” nosi utwór zaprezentowany przez szkocki duet podczas tegorocznego Record Store Day. Nie byłoby w tym nic szczególnego, wszak specjalne akcje z okazji tego dnia odbywają się na całym świecie i biorą w nich udział także pierwszoplanowe gwiazdy (choćby Metallica), gdyby ten zakodowany singiel znalazł się po prostu na płycie, którą zapowiadał. Nie znalazł się. Co więcej – był tylko początkiem wirtualnej zabawy, w którą muzycy uwikłali swoich słuchaczy, powoli i konsekwentnie nakierowując ich na kolejne szczegóły dotyczące nowego wydawnictwa! BoC wydają swoje płyty niezmiernie rzadko jak na standardy dzisiejszej fonografii. Tomorrow’s Harvest to dopiero czwarty ich longplej wciągu piętnastu lat. Poza standardami są także oceny muzyczne ich wszystkich płyt, trzymające stale bardzo wysoki poziom - i tutaj przystaniemy na chwilę… Trzeba słuchać tego albumu w całości. Kolejność amorficznych, pejzażowych kompozycji jest zupełnie nieprzypadkowa. Całość tworzy ścieżkę dźwiękową do dowolnie wybranego momentu życia. Po kilku przesłuchaniach potrafi zaskakiwać kontrastami, kolorami i tym, jak jest poprowadzona – a w zasadzie jak prowadzi nas przez godzinę swego trwania.

Nadine Shah – Love Your Dum and Mad (Apollo, 2013)

Zanim cokolwiek z tej płyty do mnie dotarło, na start uderza i urzeka przenikliwie błyskotliwy tytuł!! Może można rozpatrywać go jako prywatne zgorzknienie artystki skierowane w stronę własnych rodziców? Może naciągać i doszukiwać się nowych – choćby trawestowanych – przykazań naszych czasów albo sprowadzić do roli (nie)zwykłej gry słownej! Tak czy inaczej tytuł j można długo i rozmaicie interpretować. Uruchamia wyobraźnię, a przecież o to chyba chodzi, nie? Co zatem czeka na nas za tytułem? Na własny użytek nazwałem ten stan: zimna fala con dios! Z jednej strony ciemno i dostojnie brzmiące aranżacje są na opak wobec transowo topornych partii gitary akustycznej, ewentualnie fortepianu. Z drugiej strony raz niski, dramatyczny ton poetessy, raz wymęczone i trochę pretensjonalne zawodzenie. Nie zmienia to ani trochę faktu, że polecam ten album łącznie z okładką. Tym bardziej, że Nadine ma dopiero trzy tysiące fanów na profilu a zawsze fajnie jest móc odkryć coś wcześniej niż inni.

The Flaming Lips – The Terror (Warner, 2013)

Mówić o nich, że nie podporządkowują się i zaskakują, to jak mówić o zimie zaskakującej drogowców. Trzynasty raz otrzymujemy autorską propozycję, dopracowaną w każdym detalu. Na wszystko jest tu miejsce. Każdy dźwięk ma swoją pozycję w planie. Nic niczemu nie przeszkadza a śpiew Wayne’a Coyne’a ujmuje jak zawsze. Niby ten album jest w jakiś sposób mroczny i nieprzystępny. Bywa szorstki i na pewno nie jest podany wprost. Od jakiegoś czasu herosi z Oklahomy zdają się jednak panować nad swoimi kompozycjami w sposób absolutny. Wyważenie i trafność to chyba najlepsze słowa. No i czysta przyjemność słuchania, zwłaszcza tych treściwych wielogłosów. Nie wszyscy chyba wiedzą, że piosenka „Do You Realize?” została wybrana oficjalną piosenką stanową w Oklahomie przez mieszkańców tego stanu. Jakiż to musi być stan! Wyobraźcie sobie, że taki utwór reprezentuje np. małopolskie? Błagam tylko – nie słuchajcie na komórkach albo laptopach. Nie to, żebym jakoś szczególnie wspierał w tej chwili audio purystów albo się pysznił na jednego z nich! Po prostu na głośniczkach ten album nie działa. Nie trzeba wzmacniaczy za miliard. Wystarczą słuchawki! Co ciekawe, „The Terror” ukazał się w prima aprilis. Zwrócił ktoś uwagę?