Akcja policji jakąś zasadność i sens wychowawczy ma

Policja będzie łapać rowerzystów, którzy łamią przepisy. Podobno piesi się skarżą. Że dzwonią na nich, tratują, jeżdżą chodnikiem, pomimo że po drugiej stronie drogi mają do dyspozycji ścieżkę rowerową.

Przez lata byłam niestrudzonym piechurem i nic mnie tak nie wyprowadzało z równowagi, jak dzwoniący na mnie rowerzysta. Dlatego irytację pieszych rozumiem. I to mówię z pełnym przekonaniem jako pieszy.

Jako od-niedawna-rowerzysta muszę jednak przyznać, że nic mnie tak nie doprowadza do furii jak spacerujący sobie jak gdyby nigdy nic po ścieżce rowerowej, niczego nieświadomi piesi. Tak jakby poruszanie się ścieżkami rowerowymi w Poznaniu i bez tego nie było wystarczające trudne. Czasem mam wrażenie, że by przejechać bez szwanku z punktu A do punktu B, ściśle trzymając się przepisów, trasę musielibyśmy mieć rozpisaną równie szczegółowo, co kierowca rajdowy i podobnie jak on sprawnego pilota do dyspozycji.

Bo poznańska mapa ścieżek rowerowych jest pełna niespodzianek i zaskakujących rozwiązań. A to ścieżka rowerowa daje nura w jezdnię, a to najzwyczajniej w świecie znika, by za kilkadziesiąt metrów pojawić się znowu. Mimo że to niełatwe zgadzam się jednak, że rowerzyści powinni poruszać się ulicami, co jak wiadomo do najbezpieczniejszych sportów nie należy, lub ścieżkami rowerowymi. Po to one są.

Dlatego akcja policji jakąś zasadność i sens wychowawczy ma. Proponuję jednak, by policjanci potraktowali ją bardziej kompleksowo i z równą pieczołowitością "wychowywali" chodzących po ścieżkach pieszych. Dla obu grup jako wciąż pokonujący wiele km na nogach pieszy i jako rowerzysta próbujący dojechać z domu do pracy i przeżyć, mam natomiast jedną radę: więcej tolerancji!