Czego się boją Polacy

Była wielka emigracja, emigracja za chlebem, wojenna, polityczna emigracja i w ostatnich latach, podobnie jak w XIX wieku, znów za chlebem, tyle że już posmarowanym masłem i wędliną, niekonieczne babciną, smaczną i pachnącą.

Jeszcze niedawno nikomu by nie przyszło do głowy, że ktoś z mniej lub bardziej dalekich krajów chciałby zamieszkać w Polsce, przy czym nie chodzi o pojedyncze osoby, ale o tysiące. Wprawdzie wielu z nas ma od lat 90. poprzedniego wieku sąsiada Wietnamczyka lub Ormiankę, ale co innego sąsiad, a co innego cała kolonia ciemnoskórych, czy skośnookich. Rozumiem te obawy, więc irytują mnie dobiegające z ekranu telewizora narzekania, że Polacy nie chcą obcych, że nie mają zamiaru odwdzięczyć się Irańczykom, czy Arabom za pomoc, jaką niby mieli otrzymać od nich podczas II wojny światowej. Sytuacji nie ułatwia ofensywa Państwa Islamskiego, z którym kojarzymy sobie część uciekinierów oraz dochodzące z Grecji i Włoch, ale także ze Szwecji doniesienia o rozróbach, napadach i gwałtach, jakich dopuszczają się przybysze z Afryki i Azji.

Z drugiej strony exodus młodych ludzi i w efekcie starzejące się społeczeństwo rodzą potrzebę świeżej krwi. Stąd apele niektórych środowisk do rządu, żeby przyjmować imigrantów, ale bliskich nam kulturowo, którzy w kolejnych pokoleniach staną się Polakami. Być może są to obawy na wyrost, ale przykład państw "Starej Unii" świadczy o tym, że polityka multi-kulti sprawdziła się tylko pod jednym względem: Imigranci czują się w Europie, jak u siebie w domu.

ZiemiaKaliska.com.pl Dołącz do naszej społeczności na Facebooku!