Groch z kapustą, czyli upuszczamy krwi

Nie będzie o czymś, bo w moim fachu tuż przed świętami człowiek już zaczyna ich nienawidzić. Może to za duże słowo. O, powiedzmy, że reaguje na święta delikatną alergią. A ja, głupi, myślałem, że objawy trądu, jakie mnie dotykają, to reakcja uczuleniowa na świeżo wymalowany nowiutki, zgrabniutki gabinecik (z ładnym widokiem w trzy strony świata, o ile szyby czyste). Temat szyb w ogóle jakiś drażliwy jest.

Weź tu teraz chłopie napisz, że sam miałeś je umyć u siebie, ale ze wstydu zasłaniasz roletami antywłamaniowymi.

Niech naiwni sądzą, że chronisz w mieszkaniu dwa sejfy, ale prawda jest inna: obiecałeś, że umyjesz, nie umyłeś. Szczęściem: słońce nie wpada, nie widać. Wystarczy już, że Baba - ta co w piątki felietony uskutecznia - swoje okna umyła. I pewnie jeszcze święta przygotuje. Jak wszystkie baby. A chłop? Prezentów jeszcze nie wymyślił, a co dopiero o zakupie pomyśleć. Choinki własnoręcznie nie ściął (choć to podobno teraz karalne). A od kolęd i pastorałek, co to kiedyś zaczynały być grane nie wcześniej niż w Wigilię - już słabo mu. Szczerze i bez bicia: jak słyszę w radio zawodzące "Kieeeedy paaaaadaaaa śnieeeeeg..." i tym podobne farmazony, mam ochotę wręczyć zawodzącej szuflę. Nie żebym śniegu nie lubił. Mrozu nawet nie potępiam, pod warunkiem, że mi w aucie stacyjka nie zamarza. Rozumiem: akumulator. Zamki. Uszczelki w drzwiach. Ale stacyjka? Podgrzanie kluczyka zapalniczką okazało się strzałem w dziesiątkę. Aż wosk kapał.

Tymczasem kolega donosi na facebooku (oczywiście piszę te moje bazgroły w międzyczasie - przy czym międzyczasu niewiele, bo zawsze się coś znajdzie ciekawszego), że w pociągu zimno. Ale jedzie. To już jakiś plus. Ponoć kolej ma strajkować, bo zniżki na przejazdy kolejarzom zabierają. Ponoć ma strajkować również nasze kochane krajowe lotnictwo, bo mają ich restrukturyzować. Nic, tylko jeszcze doniesień o drożejących jachtach i okresowych brakach na rynku diamentów. Będzie się miał czym człowiek wreszcie ekscytować. A nie jakąś tam choinką czy brakiem grochu do kapusty. Podejrzewam zresztą, że grochu z kapustą mamy dziś w nadmiarze. W razie "w" proszę wyciąć ten kawałek papieru i wygotować. Smak będzie jak nic.

O, i jeszcze burę dostałem. Za ekscytowanie się warszawskimi przemarszami nieinternowanych. Bo rozumiem moją koleżankę, która przez ten marsz, zamiast dotrzeć po pracy do domu jak człowiek, szukała sposobu, żeby nie zwariować w korkach, a porzucając samochód, nie zostać zaliczoną do maszerujących. Rzeczywiście: ekscytowanie się ludźmi, którzy maszerują na mrozie, wznosząc jakieś okrzyki, jest zupełnie nie na miejscu. Powiedzcie to fanom Justyny Kowalczyk. Po prawdzie to ona okrzyków nie wznosi, co może być dobrym sposobem na wszelkie demonstracje: z punktu A do punktu B (cirka 5 kilometrów) demonstracja musi przedostać się w pół godziny. I szlus: zdrowie w narodzie będzie, okrzyków nie będzie, a za rok, za dwa, Norweżki będzie zostawiał w tyle byle polski demonstrant.

Już dobrze, dobrze. Miało być o niczym, to i jest o niczym. Trzeba sobie nadkwasotę wylać z żył, żeby zacząć już powoli popadać w świąteczną melancholię. Opłatkiem już się nawet dzieliłem. A za chwilę zakupy. Nic tak nie paraliżuje ruchu w mieście jak obłęd w oczach ganiających na ostatnią chwilę po sklepach facetów. I ja, oczywiście, wcale nie przyłączę się do stada. No może takie małe zakupiki. Zakupeńki.