„Jackie”, czyli perfekcyjnie amerykański spektakl [RECENZJA]

Każdy naród potrzebuje historii, na której może budować swoją wartość - trudno nie zgodzić się ze słowami, które padają gdzieś na marginesie głównego nurtu wydarzeń w „Jackie” Pabla Larraína. Nawet jeśli w wielu wypadkach historia ta nasiąka mitem, a przesada i przerysowanie są programowo w nią wpisane - godzimy się na to, bo uwielbiamy słuchać historii. Różne kraje piszą je lepiej lub gorzej, ale mistrz jest jest tylko jeden i nazywa się Stany Zjednoczone.

Casus śmierci prezydenta Johna F. Kennedy’ego jest tego potwierdzeniem. Zastrzelony 22 listopada 1963 r. w Dallas, żegnany był przez miliony współobywateli jak bohater, a uroczystości pogrzebowe przybrały formę wielkiego widowiska. Największa w tym zasługa żony JFK, Jacqueline.

W jednej ze scen, skołowana Jackie - bo pod tym zdrobnionym imieniem zapisała się żona 35. prezydenta USA w świadomości Amerykanów - mówi, że straciła poczucie granicy między rzeczywistością, a przedstawieniem. A może właśnie na tym polega cały fenomen amerykańskości? Może pamięć przyszłych generacji wymaga pisania kolejnych rozdziałów wielkiej opowieści i umiejętnego posługiwania się patosem? To pytania, które dźwięczą w głowie na długo po wyjściu z kina.

„Jackie” może być najlepszą w całej karierze kreacją Natalie Portman. W każdej scenie widać pracę, jaką nominowana do Oscara aktorka włożyła w to, by należycie w swoją postać „wejść” - począwszy od wiarygodnie zagranego stanu emocjonalnego rozchwiania głównej bohaterki, po charakterystycznie infantylny sposób mówienia. Portman była po prostu do tej roli stworzona.

Film Larraína to również majstersztyk formalny: pełne rozmachu zdjęcia, stylowa scenografia (znana z pracy m.in. przy „House of Cards” Halina Gębarowicz) i doskonale podkreślająca emocjonalne delirium Jackie muzyka Miki Levi. No ale czy w tym spektaklu idealnym mogło być inaczej?

"Jackie" - zobacz zwiastun!

Jackie
reż. Pablo Larraín
wyk. Natalie Portman
W kinach od 3 lutego