Lekarka Wanda Błeńska kończy 103 lata [SYLWETKA]

- To wielka łaska od Boga - powtarza od wielu lat, kiedy ją samą zaskakiwał tak długi wiek. To samo powtórzyła w marcu tego roku, kiedy miałam zaszczyt i przyjemność poznać jedną z najbardziej zasłużonych Wielkopolanek, która za życia już ma szkoły (m.in. w Poznaniu, Gdańsku i Niepruszewie) swego imienia. A łatwo policzyć, że miała wtedy ponad 102 lata. I nadal zaskakiwała.
Ale tych łask Pani Doktor doświadczyła w życiu mnóstwo i z jednakową pokorą je przyjmowała, przyjmuje i dalej obdarowuje nimi ludzi. O tym, że 40 lat opiekowała się chorymi na trąd w Ugandzie wiedzą już niemal wszyscy, że stworzyła tam pierwszy skromny szpitalik- zresztą jej imienia - który dziś jest prężnie działającym nowoczesnym kompleksem. Że rozpoznawała chorych po kształcie blizn na zdeformowanym ciele. Że zawsze miała dla nich cierpliwość i ciepły uśmiech. Nawet, kiedy przeszła piekło wojen plemiennych w Ugandzie.

Jeszcze niedawno można ją było codziennie spotkać na mszy św. o godz. 12 w kościele dominikanów w Poznaniu. Jeszcze tej wiosny obruszała się, kiedy szła na spacer, a goszcząca akurat u niej krewna Magda Błeńska podsuwała jej do ręki laskę. Wystarczało ramię towarzyszki. Do dziś opowiadam znajomym scenę, kiedy zaprzyjaźniona z Wandą Błeńską Barbara Rauhut poprosiła ją, aby po ugandzku powiedziała słowa błogosławieństwo używane przez miejscowych na pożegnanie. - Katonda akukume - powiedziała z tym swoim promiennym uśmiechem dr Błeńska. - Niech Bóg nad tobą czuwa - wyjaśniła. - A odpowiada się: I nad tobą - Eranawe! - dodała.
Ale nam było mało. Test sprawności 102-latki trwał dalej. Pani Wanda miała teraz wpisać ten tekst jako dedykację w książce. Spokojnie wzięła do ręki długopis, zdjęła okulary(!) i powolutku, bo powolutku, ale napisała. W obu wersjach językowych.
Drzwi do domu Dokty nie zamykają się, a opiekunki wpisują każde - koniecznie zapowiedziane - spotkanie. Tyle ich jest.

- Ciocia się wiecznie uśmiecha do ludzi i jest im tak życzliwa - wspomina Magda Błeńska. - Ostatnio była u niej moja kuzynka Marysia Kaniewska z grupą ze szkoły w Kowalach w Gdańsku - jest tam szkoła im. dr Wandy Błeńskiej. Ze względu na stan cioci, dzieci odbywały wizytę w małych grupach - każde ciocia ucałowała i przytuliła - jej życzliwość, szczególnie do dzieci, zawsze była nieopisana.

Magda Błeńska zaznacza, że dla rodziny spotkania z ciocią miały dodatkową wartość - poznawczą. - Tyle szczegółów z życia naszej rodziny sprzed 100 lat, ile dzięki niej poznaliśmy, wszystkie wspomnienia o ciotkach, wujach, chrzestnych, dziadkach (dla nas to już prapraprapra-dziadkowie), to skarb - opowiada Magda Błeńska. - Mnie zaś w rozmowach z ciocią zawsze mocno uderzał jeden fakt - ją nigdy nie przytłoczyło życie w PRL. Może to się wydawać mało ważne, ale zawsze było bardzo zauważalne - jej wielka otwartość i brak strachu przed mówieniem o rzeczach, o których w Polsce Ludowej nikt nie mówił. Tak samo w Ugandzie system polityczny nie był łaskawy, a mimo to ciocia nigdy nie zaraziła się tym strachem, który zmusza ludzi do autocenzury myśli. Jak się rozmawiało z nią od razu czuć było powiew wolności umysłu i czegoś co mi wydawało się być odwagą, a dla cioci było najnormalniejszym zachowaniem człowieka przedwojennego, przeniesionego w dzisiejsze czasy z całą kulturą osobistą i wartościami tamtych lat.

Z okazji urodzin Wandy Błeńskiej na moście Jordana w Poznaniu w czwartek o godz. 19 zapłoną 103 zimne ognie.