5 najlepszych filmów festiwalu Transatlantyk

1. "Poliss", reż. Maiwenn Le Bresco

Podobno Robert De Niro powiedział po seansie filmu Le Bresco, że "Poliss" w niczym nie ustępuje filmom policyjnym zza Wielkiej Wody. Możliwe, ale nie zapominajmy, że w Stanach film francuskiej reżyserki przepadłby z kretesem - od akcji ważniejsze jest tu szczegółowe portretowanie zachowań ludzi z wąskiej grupy śledczej, rozpracowującej przestępstwa seksualne na nieletnich. Trochę paradokument, trochę sensacja opowiadana w stylu serialu, opartego na faktach, ale za to jak wybornie! Le Bresco nie bawi się w pytania, dlaczego śledczy podkochuje się w młodej fotografce i czy pan X lub pani Y mogą być pedofilami - ją interesuje przede wszystkim rzetelne przedstawienie pracy policji bez upiększeń i natrętnie fabularyzujących chwytów.

2. "Chłopiec na rowerze", reż. bracia Dardenne

Ulubieńcy jurorów festiwalu w Cannes wracają w swoim stylu. "Chłopiec na rowerze" ma wszystkie cechy filmów belgijskich braci - nakręcony oszczędną kamerą, o surowej narracji, poruszający problemy młodych ludzi na antypodach "słodkiego, miłego życia". Tym razem bohaterem jest mały chłopiec, porzucony przez ojca i przygarnięty do domu miejscowej fryzjerki. Dziecko emanuje wściekłością, ale, że jest za małe i zbyt bojaźliwe na wyrażenie swoich emocji, upust znajduje w jeździe na rowerze. Do momentu, aż pozna pewnego niebezpiecznego młodzieńca. Warto zostać do końca - "Chłopiec na rowerze" ma jedno z najbardziej niespodziewanych zakończeń, jakie w ciągu ostatnich lat można było oglądać w kinie.

3. "Dog Pound", reż. Kim Shapiron

Dobry komentarz do obecnej sytuacji w Londynie. Obraz Kima Chapiro pokazuje, jak wielką eskalację przemocy może wywołać jedna iskra. W tym przypadku akcja dzieje się w domu poprawczym, dokąd trafia trzech młodocianych bohaterów. Co prawda przez pierwszą część "Dog Pound" może nieco drażnić nadmiernym lukrem (nastolatkowie z poprawczaka wyglądają i zachowują się jak polscy licealiści z najlepszych szkół w mieście), ale finał nie pozostawia w widzach złudzeń - te dzieciaki to dobre materiały na rasowych bandziorów.

4. "Trzy", reż. Tom Tykwer

Pan 1 kocha Panią, Pani kocha Pana 1, ale po 20 latach związku czeka chyba na coś więcej, więc wdaje się w romans z Panem 2. A co stanie się, gdy Pan 1 i Pan 2 spotkają się na basenie? Reżyser "Biegnij, Lola, biegnij" znów bawi się formą, szaleje z montażem, a przecież z pozoru opowiada tylko prostą historię trójkąta miłosnego? Ekstrawagancki w odbiorze, klasyczny z tematu film. I jeszcze jedna uwaga - ostatni raz śmierć i poprzedzające ją choroby z takim dystansem portretowała na dużym ekranie Małgorzata Szumowska w "33 scenach z życia". Nie wierzę, że Tykwer nie zainspirował się kilkoma fragmentami filmu Szumowskiej.

5. "Happy Happy", reż. Anne Sewitsky

Laureat tegorocznej edycji festiwalu w Sundance. Ciepła i jednocześnie bolesna opowiastka o dwóch pozornie normalnych rodzinach, funkcjonujących dobrze... do momentu poznania się. "Happy Happy" znaczy po prostu "Szczęśliwi, szczęśliwi". No to my też będziemy szczęśliwi za więcej takich filmów na kolejnym Transatlantyku.