Australijscy Rolling Stonesi kabaretu

Miejsca nie były numerowane, zatem już godzinę przed spektaklem sala Eskulapa była wypełniona po brzegi trzydziestolatkami, którzy wyczyny Shane’a Dundasa i Davida Collinsa znali dotąd tylko z internetowych filmików. I to na wyrywki - gdy przyszło do bisów, widzowie bez problemu zarzucili wykonawców tytułami ulubionych, a jeszcze nie pokazanych skeczy.

Australijczycy mają wszędzie daleko, a jednak gdzie by się nie pojawili, będą witani owacyjnie, bo ich skecze są przede wszystkim aktorskimi majstersztykami. Typowa sytuacja: długowłosy David Collins z pustymi rękami gra jeźdźca na koniu z uzdą w jednej ręce i strzelbą w drugiej, a Shane Dundas dodaje do tego tworzone "własnoustnie", niezwykle realistyczne odgłosy tętentu kopyt i rżenia, wystrzału z broni i gwizdu kuli. Wszystko niemal jednocześnie. W czasie poznańskiego programu David zmieniał się między innymi w czołgistę, łowcę much, gliniarza z drogówki i stepującego tancerza. Nic dziwnego, że poznaniacy nie chceli wypuścić zespołu ze sceny, prosząc o jeszcze jedną scenkę. Doskonale wiedzieli, że takiego show długo nie będą mieli okazji zobaczyć na żywo.

Z polskim kabaretem jest ten sam problem, co z muzyką. Jest nie tylko siermiężny, ale przede wszystkim "wewnętrzny", skupiony tylko na wykpiwaniu polskiej mentalności, nie wspominając już o bardziej "personalnych" dowcipach z brodą, w których zmienia się tylko nazwisko aktualnego wodza, od Bieruta i Gomułki, po Kwaśniewskiego i Kaczyńskiego. To sprawia, że granica Polski jest dla naszych kabareciarzy ciągle zamknięta, mimo że szlabanów już nie ma. Ale może się coś zmieni - od początku trasy na Umbilical Brothers tłumnie przyjeżdżają członkowie polskich kabaretów, chłonąc każdy ruch, gest i odgłos ze sceny. Mają swoich Rolling Stonesów?